BAVO

Lig in een tentje, terwijl regen het tentdoek teistert. De wind huilt en raast door de bomen. Takken breken af en een reus staat op. Nadert met zware voeten mijn richting op. Ik ben niet bang want ik weet dat hij mijn tentje niet zal gaan benaderen. Ergens ver weg worden loftrompetten als fakkels ontstoken. Maar ook die hebben dit keer geen klank, gelijk het vuur zich niet verder verspreidt. Ik heb mijn pillen dit keer niet ingenomen want ik weet dat ik op de goede weg ben. De weg naar een naderend einde dat verlichting zal gaan bieden. Mijn queeste is volbracht.

Ik zal mijn tijd wel uit weten te zingen. Ik hoef niet langer te praten, zal niemand meer een blik in mijn ziel gaan gunnen. Ze zoeken het maar uit. Ik ben er klaar mee en ben er klaar voor. Wat geweest is komt niet meer terug. En ook die heldere momenten hoeven ook niet meer van mij. Want dat heeft geleid tot verschillende opnames.

Men was wel aardig, toonde begrip maar wist er geen barst van. Empathie tot het uiterste, maar hulp bieden ho maar. Ik zocht mezelf, was op mezelf aangewezen en kon niet veel meer doen dan mijn kont tegen de krib te gooien. Wat me dan weer tot een tijdelijke verbanning heeft geleid. Voor mijn eigen ‘bestwil.’ Maar ook die wil was niet best. De cirkel rond en wachten tot het later wordt. De dag overgaat in de nacht en dan…

dan zie ik wel weer!