Auteur: Wik

Hoe het bestaat is niet simpel de vraag, maar meer de opmerking ‘hoe bestaat het?’ Wanneer iemand een pleidooi houdt waar de honden geen brood van lusten en iedereen verbijsterd staat te kijken omtrent het feit dat ze totaal niet op de hoogte zijn gesteld van het voornemen dat de Minister zich heeft voorgenomen om met wat sleutels te gaan rammelen, dan heeft zij geen rammelaar nodig om iedereen wakker te gaan schudden. Wordt het gewoon een kwestie van tellen, worden er op termijn mogelijk alsnog zoete broodjes gebakken en hoeft er geen volksraadpleging plaats te gaan vinden. Een lange zin die velen met de mond vol tanden in verbijstering naar voren brengt. Alsof er geen sprake is van verschillende partijen, die verschillende meningen en andere mogelijkheden naar voren brengen. Maar dit alles terzijde wanneer je bedenkt dat het moraalridders zijn die van zich laten horen. Het verderfelijke patriarchaat, de witte man die nog steeds stoelen bekleed welke met goud omrand zijn, de eendracht die steeds meer uit het oog verdwijnt en de wijze waarop anderen voor het blok worden gezet. Amoreel of immoreel, ook deze woorden gaan aan inflatie ten gronde. Wat als je toch uit de suikerpot snoept? Of wat te denken van het feit dat voor je je een Senior kunt gaan noemen voor die tijd al langdurig met die andere partij in de weer bent geweest? We dienen het er maar mee te doen, we laten niet altijd weten wat we ervan vinden en halen de schouders op wanneer we weer bij de kassa worden geconfronteerd met het bonnetje. De koffieprijzen alweer gestegen, de houdbare melk niet langer in de aanbieding en ook die pasta bekent eindelijk kleur.

Schijnt niet langer gemaakt te worden van graan.