Wikswegen zijn…

het valt niet mee wanneer je behoort tot de familie Doorsnee. Het geeft ook geen pas wanneer je een pas op de plaats maakt en geen aanstalten maakt om verder te gaan bewegen. Hetgeen op dit moment een deel van mijn leven is. Ik laat mij vervoeren, ga bij mijn zus en zwager mijn collectie verdunnen en zie met lede ogen hoe een groot deel van mijn geheel naar elders verhuist. Je kunt nu eenmaal niet alles wat je ooit op je pad bent tegengekomen bewaren. Dat ik een voorkeur heb voor circussen in het algemeen en Krone in het bijzonder, ook dat is een beetje uit de hand gaan lopen. Maar ik heb daar ooit veel genoegen aan beleefd, heb met een zekere willekeur mijn slag geslagen en dat doet even pijn, de wetenschap echter dat ik anderen daar mogelijk een plezier mee kan gaan doen, dat is dan weer een prettig vooruitzicht. Iemand anders daar blij mee maken geeft ook een bepaalde manier van voldoening. Eigenlijk is het een vorm van een carrousel, een vorm van een tredmolen die constant in beweging blijft. Een zekere willekeur heeft daar ooit een rol in gespeeld en diezelfde willekeur zorgt ervoor dat ik een onderscheid blijf maken. Alsof het een naadloos op het ander past. Iets met potjes en bijpassende dekseltjes. Ook dat zijn keuzes die er op zeker moment toe gaan doen. Waarbij het de vraag blijft wat mij ooit op dat pad heeft gebracht.

Maar het grootste deel van mijn pad ligt achter mij. Het blijft geregeld het pad van Wiks Wegen. Niet altijd even duidelijk en soms ook niet verklaarbaar!