wat geweest is…

Wat geweest is hoeft niet altijd voorbij te zijn. Het kan namelijk gebeuren dat er plotsklaps een verandering zich voordoet, wat niemand had kunnen voorspellen. Neem nu bijvoorbeeld het volgende: je neemt je iets voor en wanneer je daar een aanvang mee neemt, gebeurt er iets wat je totaal niet had verwacht. Je zou bijvoorbeeld afscheid gaan nemen van een vriend met wie je een veertig jarige vriendschap had en hij laat weten daar niet langer gebruik van te willen maken. Is in staat om in tweeëneenhalve minuut de deur met een donderende slag dicht te gooien. Dit keer geen eind goed al goed, maar meer een afsluiting van wat je voor een groot deel als gewoon hebt ervaren. Geen idee wat daar de reden van was, maar als je bedenkt dat hij zowel mijn getuige was van ons huwelijk, ik zijn getuige was toen hij voor de tweede keer in het bootje stapte en hij ook bereid was om voogd van onze dochters te worden, brak niet alleen mijn klomp maar liep ik ook inwendig schade op. De deur gesloten, en alle plussen en minnen in een klap overboord. Nu had hij ook een boot, wat ervoor zorgde dat ik een trailer kocht om die boot naar het Alkmaardermeer te vervoeren. En zowel hij als wij hebben menig tochtje daar gemaakt, gegeten in de Woude waar een pont ervoor zorgde dat je het kanaal overstak. Een leeftijdgenoot, een persoon met wie ik de opleiding in Santpoort heb gedaan en met wie ik ook nog de nodige vakanties heb ondernomen. Maar… zijn leven nam een andere weg. Zijn tweede vrouw was bepaald niet onbemiddeld, het werk dat hij deed (werken in de psychiatrie) boeide hem steeds minder en met 55 jaar kwam er een einde aan zijn werkzame leven. En in de tussentijd kon hij zich verbazen omtrent het feit dat ik nog steeds lol in mijn werk had, dat ik op zaterdagen nog elders les bleef geven en geen plannen had om mijn baantjes op te gaan zeggen. En ook dat begreep hij niet. Zo ook zijn verandering omtrent de tijdschriften die hij las. Geen Groene Amsterdammer meer maar Elsevier. En raakte onder de indruk van het schaken. Een totaal andere weg dan de weg die ik ben ingeslagen. Maar ik deed nog iets wat hem absoluut niet aansprak. Ik schreef een boek getiteld Afscheid.

Ook daar nam hij afstand van, hoewel zijn leven als het mijne in Santpoort zich door de tijd op een vergelijkbare wijze voltooiden. Maar de klap op de vuurpijl was toen bleek dat hij, Harrie en ik met een medestudente het bed hadden gedeeld.

Schijn, verdringing en wat geweest is, was in dit geval echt geweest.