… waar we heen gaan…

Het heeft er veel van dat ‘alles wat gebeurd’ ook vaak in het echt gebeurd. Niet dat ik daarop zit te wachten, wachten maakt immers lui en wachten tot het moment dat iets zich openbaart, ook dat heeft veel weg van een zoekende in een woestijn. Gelijk ook die profeet aan zijn lot werd overgelaten. Maar wanneer je de krant op mijn manier aan het lezen bent, kom je vaak dingen tegen waarbij mijn gedachten een andere weg gaan volgen dan dat de journalist naar voren brengt. En dat kan soms tot kwalijke gedachten gaan leiden, gezien de onvoorspelbaarheid van de geest van de ander. Toch proberen we vaak om ons in die geest van die ander te verplaatsen, in de hoop een antwoord op vragen te vinden. Dat dit niet altijd lukt, ook dat is een feit.

Sommigen draaien immers de werkelijkheid om, wringen zich in allerlei bochten en weten de juiste snaar niet te vinden. Zijn te beroerd om het achterste van hun tong te laten zien, doen op hun eigen wijze hun uiterste best en slagen desondanks niet om hun motto duidelijk te maken. Laat staan dat zij hun beweegredenen naar voren brengen. Hun overtuiging verdwijnt in het niet en voor je het weet wordt het een verward met het ander. Althans, zo ervaar ik momenteel de wereldwijde politiek. En dat dit mij droevig stemt, bijkans voorspelbaar. Ik heb het er maar mee te doen, vertoon ook de neiging om mijn oren te bedekken en mijn ogen te sluiten. Ben mogelijk op zoek naar een steen die nergens te vinden is. Gelijk een ijskonijn niet weet waar het heen moet. Hoewel een ijskonijn zich weinig aantrekt van het weer dat het omringt.

Naast een ijskonijn maakt ook een kouwe kikker zijn entree. Nu weet ik wel dat het bepaald niet makkelijk is om op dit moment een kabinet te leiden, maar Dick toont tekenen van zowel dat konijn als die kikker. Hij hoeft geen moeite te doen om een kikker van een kant te duwen, zijn kikkers springen moeiteloos uit de kar.

Maar de vraag ‘waar we heen gaan’, is sinds het verscheiden van Jelle ‘niemals im frage.’