Voor wat?

Een deja vu gevoel bekruipt mij. Hetgeen niet zo verwonderlijk is, als ik terugblik op mijn verleden. Het zit er nu eenmaal in dat zaken zich gaan herhalen en dat gevoelens van toen in een soort van andere versnelling terecht gaan komen. Terugblikken om vooruit te kunnen kijken. En ook dat heeft iets paradox. Nu is dit gegeven ook mij niet vreemd, ware het niet dat ik onmogelijk kan gaan voorspellen hoe of dit geschrift af zal gaan lopen. Tenslotte is het gewoon de eerste dag van een nieuwe maand waarbij op het bijna einde van deez’ maand mijn bijdrage aan de schatkist voor even geld in andermans portemonnee zal laten verdwijnen.

Alhoewel ik me daar ook geen illusies over maak. Dus overmaken het geld en de goederen zullen waarschijnlijk wel elders terecht gaan komen. Was het alleen maar om Defensie aan te moedigen om met Generatie D mensen over te halen om een jaar lang te gaan dienen. Een andere vorm van een tussenjaar. Je leert nog eens wat, je kunt vriendschappen ontwikkelen en je leert te overleven in een schuttersputje. Hoewel, zou zo’n schuttersputje nog wel gangbaar zijn? Eerlijk geen idee, maar het was in Duitsland dat ik ooit in de putje een nacht mocht doorbrengen. In de tijd van de Koude Oorlog en als je tegenwoordig kijkt naar al die oorlogen, stammenstrijden en de bommen en granaten die voor een deel door drones worden vervangen, dan slaat geregeld de angst om mijn hart. Want van zekere voornemens kan geen sprake meer zijn. Ook diplomatieke bijeenkomsten hebben veel weg dat de onderhandelaars met de staart tussen de benen zich naar het vliegtuig ijlen om verslag te doen van hun bevindingen. En ook die liegen er vaak niet om.

Nog even en de zomer is voorbij en maken wij ons op… voor wat eigenlijk?!