Voldoening.

Wat niet weet, kan soms wel deren. Maar deren komt weinig in mijn vocabulaire voor. Geenszins een poging om mijn zijn te abstraheren, want ook abstracties zijn niet altijd aan mij besteed. Laat staan dat ik me laat verleiden om in attracties te gaan stappen. Ook de kermis is al een tijdje geleden en ook de Efteling is van decennia terug. Laat staan dat Sprookjeswonderland in Enkhuizen momenteel de deuren gesloten houdt. In april is het dan weer zover. Open of gesloten, men vraagt en krijgt een antwoord. Dat is niet altijd het geval. Raden waar iets staat heeft de neiging om je op het verkeerde been te zetten. En soms is dat precies de bedoeling. Om ervoor te zorgen dat jij op een morgen met het verkeerde been uit bed stapt. Waardoor de dag zich in een ellenlange dag gaat manifesteren. Niet goed voor het humeur, laat staan voor je omgeving. De tijd nemen om tot rust te komen word je niet gegund. Inademen en heel langzaam uitademen gaat gepaard met het verlies van tijd. En waar je op winst hoopt, dien je het verlies tot je te nemen. Dat gevoel bekruipt mij wanneer ik weer eens in dubio sta. Zal ik wel of toch maar niet. Kies ik voor dat ene en hoop ik op een ander moment dat andere te kunnen verschalken. Zo ook vandaag: wederom een beeld dat ik in de bibliotheek trof. Geenszins een nietszeggend beeld, daar anderen daar hun voldoening uit hebben weten te halen.

En waar het de een voldoening geeft, hoeft het de ander geen bevrediging te geven.