Ver huizen.
Het zijn zo van die beelden die mij weer aan het denken zetten. De problematiek van alledag probeer ik zoveel mogelijk te mijden, over wat we gaan eten hoef ik vaak niet lang na te denken, een slappe Kadet met filet Americain met ui glijdt er makkelijk in en met een ovenkroket kan ik zelfs mijn honger wel stillen. Dus naast mijn overpeinzingen van de afgelopen weer even iets anders.
Van Martin natuurlijk die zijn lenzen richtte op een vervoermiddel dat daar in het verre Griekenland voordeed. Waar hier volledig toegeruste verhuizers hun brood mee verdienen, waar ook het inpakken en het uiteindelijk wegwezen zich voordoet, waar het vooral Engelse kreten zijn die aangeven wat de inhoud van de truck herbergt, was het ooit de Firma Hoed die garant stond voor een verantwoorde aanpak. Maar ook Hoed verdween, en tegenwoordig zijn het vooral TOP aanbieders die hun kwaliteiten naar voren brengen, dat daar een prijskaartje aanhangt, zal menigeen niet bevreemden.

Maar wonderschoon blijft het wanneer een lift ervoor zorgt dat de vleugel van vierhoog niet naar beneden dondert!
Dit stilstaand beeld van de roestige bak herkennen we ook van het nieuws op de TV.
Het is het transportmiddel volgeladen met matrassen en huisraad met bovenop moeder met jonge koters.
Heen en weer op de vlucht voor zinloos en vernietigend geweld.
Met geluk rekt de eigenaar-gebruiker-familie het tot het einde van de oorlog.
Geluk om niet getroffen te worden door een bom, een in elkaar stortend gebouw.
Geluk dat de ruimte om te kunnen rijden er steeds is.
Geluk dat er nog brandstof te vinden is.
Kracht om het samen volte houden in deze hel op aarde.