stuiten

Het hoeft niet altijd sluitend te zijn als het maar niet stuitend wordt. Vandaag ga ik toch een poging ondernemen om iets stuitends naar voren te brengen. Was gisteren met Martin in Museum Kranenburgh in Bergen en mocht zowaar weer wat beelden vast gaan leggen. Maar het beeld van vandaag is nauwelijks te plaatsen. Dat hoeft wat mij betreft ook niet, want een verrassing op mijn tijd, doet iets onzinnigs met de dingen. En wanneer die dingen de neiging gaan vertonen om van alles uit het verband te gaan rukken, heb ik in zekere zin mijn doel bereikt. Te weten dat ik nog steeds een verband om mijn linker knie heb, is voldoende reden om met dat andere verband aan de haal te gaan. Een drietal exposities zijn daar momenteel te bewonderen. Momentum of Light, For Eternity, De held, de schurk en de waarheid. Iwan Baan, Tomas Libertiny en Folkert de Jong zijn de exposanten. En alle drie dragen zij een eigen stempel aan het totaal der kunsten bij.

En het moet gezegd: ik laat mij overweldigen. Dat neemt niet weg dat het eerste beeld bij dit bericht zich niet nader laat specificeren. Want dan is er eigenlijk geen kunst meer aan. Mijn eigenheid in vergelijking met hun eigenheid valt nu eenmaal niet te sluiten. En voor wat betreft het stuitende karakter dat ik in de aankomende tijd voor ogen heb, dat laat nog even op zich wachten.

En wachten is tegenwoordig een standaard gaan worden, waar ik dan ook dankbaar gebruik van ga maken!