Staart.

Een voor allen, maar er is er niet een. Wat een deceptie, terwijl de opkomst veelbetekenend was. Er moest nu eenmaal een nieuwe leider gekozen worden en ondanks alle tamtam, bleef men liever thuis bij de namaak open haard. Waarbij de vlammen met grote regelmaat de revue bleven passeren. Het zal je maar gebeuren wanneer een gemeente zich manifesteert door zijn opwachting te gaan maken, de betrokkenen het af laten weten en zij, als een hond met de staart tussen de benen, zich alsnog meester maakten van de gratis drankjes en de bijbehorende hapjes. Geen bitterballen dit keer maar vlammetjes omdat men had ingeschat dat het die avond er wel eens vurig tekeer zou worden gegaan.

Killer dan een koude kermis kon men zich niet voorstellen en dan komt de vraag: hoe kan dit nu! Stel dat mensen gewoon een beetje moe worden van al die referenda, dat besluiten alsnog op de lange baan worden geschoven of dat uiteindelijk een Rechter gaat bepalen op welke gronden een bezwaar wordt toegewezen dan wel ongegrond wordt verklaard. Er niet genoeg dweilen in de aanbieding zijn bij de AC tion of dat stomweg een lekkage is ontstaan door achterstallig onderhoud. Wie waarvoor dan verantwoordelijk is? De huurder, de huisbaas, de woningbouwvereniging dan wel de Vereniging van Eigenaren. Opdat die ultieme vraag beantwoord kan gaan worden: ‘wie zal dat betalen?’

Het zijn dan ook niet de eersten de besten die vooraan zijn komen te staan. We verzekeren ons scheel en latten niet altijd op de kleine lettertjes. Want die zijn er wel degelijk. Daar heeft een hele roedel aan juristen zich over gebogen. Het systeem van eigen schuld en eigen bult is nog steeds van toepassing. Of dit nu een individu betreft dan wel een gemeenschap, dat hoeft op zich geen probleem te zijn

Edoch die eenzame wolf die met de staart tussen de benen de roedel verliet…