Ruimte.

De paden laat ik links liggen, de lanen rechts. Heeft het wel zin om de weg te vervolgen, wanneer je op een punt bent beland waarop de zin van zijn niet altijd meer wordt bewaarheid. Kwam even in gesprek met mijn buurvrouw, terwijl het zonnetje nog vrolijk schijnt. En waar het dan over gaat? Ouder worden. En alle geneugten die van toepassing zijn op dat gegeven. De kleine dingen die zich voordoen, een onverklaarbaar pijntje, de stijfheid van de gewrichten, de verminderde eetlust dan wel de alcoholische versnapering welke ook zo langzamerhand uit het beeld verdwijnt. En dat alles onder de noemer van een wereld welke ook aan alle kanten in opspraak is.

En toch is het wel een genoegen om iedere dag een dagje ouder te gaan worden. Al was het alleen maar door het feit dat je niet alleen terug kunt blikken, maar ook nog de tijd hebt om vooruit te kijken. Niet meer vele maanden vooruit, neen een week kan reeds voldoende zijn. Om over de dag van morgen maar te zwijgen.

Mensen van alledag in de zin dat je van het ene ogenblik je zomaar terecht kunt komen in die andere wereld. Waarbij de sores verdwenen is, je je niet langer druk hoeft te maken over wat je zult gaan eten of het feit dat je vergeten bent om je pillen in te nemen. Om maar wat dwarsstraten naar voren te brengen. Ben ik zwaar op de hand of is het een vorm van zwaarmoedigheid dat mij als het ware dwingt om even een pas op de plaats te gaan maken? Is het de wereld die de laatste tijd veel aan ruimte heeft ingeboet? Of zijn het de restverschijnselen van die onverwachte longontsteking die mij aan huis weten te kluisteren?

Ach, wat zal ik me druk maken? Ook dat geeft immers niet altijd de ruimte!