Rondje.

Goed! Weer een rondje naar de huisarts. Ik mocht dit keer mijn broek laten zakken om haar een blik te gunnen op mijn knieën. De een floreert uitstekend, terwijl de ander ervoor gaat zorgen dat ik wederom een antibioticakuur mag ondergaan. Want je weet maar nooit welke bacterie zich over mijn ene knie gaat ontfermen. Dus dat betekent niet alleen weer een lading pillen maar ook een voorschrift hoe deze in te nemen. Dat water een belangrijke rol gaat spelen is een feit, dat een lege maag een gegeven dient te zijn een ander item en dat het ook betekent dat ik nog een ander onderzoek dien te ondergaan, eerlijk gezegd zit ik daar niet op te wachten. Lijdzaamheid in zekere zin en je overgeven aan de hulpverlening is bijkans een alledaags gegeven. Maar het kan natuurlijk altijd nog beroerden. Waar ik enigszins op leeftijd geraak, heeft iemand die nog weer een stuk ouder is niet het genoegen om voor een nieuwe heup in aanmerking te komen. Dat de man vergaat van de pijn, met pijnstillers valt ook wel weer enigszins te leven…

Zorg en welzijn. Kwaliteit van leven. Of de wens om je leven te zien als een voltooid leven. Met alle (on)gemakken van dien. Het behoeft geen betoog dat ik een duidelijk voorstander ben van het feit dat zelfbeschikking niet verder gaat dan dat het juridisch verantwoord dient te zijn. Geen pleidooi dit keer maar meer een vraag die ik naar voren wil gaan brengen.

Want je koos er niet voor om te gaan leven, maar omtrent de dood zijn er nog steeds vele wegen die bewandelt kunnen gaan worden…