Pleidooi!

Is er nu in Nederland geen enkel museum te vinden wat zich ontfermt over haar tijdbeelden. Krantenkoppen als inspiratiebron, zorgden bij haar voor een vertaalslag. In een periode welke voor de hele wereld ontwrichtend werd en de gevolgen daarvan zich nog tot heden ten dage voordoen. Zij ging aan de slag en het resultaat liegt er niet om. Ze boetseerde, construeerde, en greep ook nog geregeld naar de kwast. Struinde kringloopwinkels af, wist een grote verzameling injectiespuiten te vergaren, was met prikkeldraad in de weer en liet zich bepaald niet de mond snoeren.

En waar ooit in het verleden Pestdokters door de stad heen liepen, ook deze kregen haar bijzondere belangstelling. Ook J.P. Coen mocht zich verheugen op een paneel. Keti Koti was een aandachtspunt en ook daar liet zij haar inspiratie maximaal naar voren komen. Met andere woorden, Pauline was niet alleen behoorlijk creatief maar ook nog eens onvermoeibaar.

In een periode waarop alles zo’n beetje op slot was, de anderhalve meter samenleving een plek vond in De Dikke van Dale Er werd gesjoemeld met mondkapjes en iedere week een optreden dat werd verzorgd door Mark en zijn kompaan Hugo. En de miljarden vlogen, met dank aan Wopke, over de toonbank. Complotten werden gesmeed, deskundigen van allerlei pluimage mochten hun zegje zeggen en ook kwam binnen de kortste keren een vaccin op de markt. En Hugo had wederom een strijdkreet. Niet slikken (wat we toch al deden, maar SPUITEN.

DE ZORGVERLENERS DIE IN DE VUURLINIE STONDEN, WERDEN BELOOND MET APPLAUS.

En daar dienen ze nu nog op te teren. CORONA verdween en Covid kwam daarvoor in de plaats. Ook circussen waren niet meer zichtbaar en de plaats waar ooit een circus had gestaan moest plaatsmaken voor hallen. De opbouw vergde enkele dagen en voor je het goed en wel besefte, lag er een uitnodiging van de GGD op je mat. Plaats, tijd en omstandigheid. Er kwamen geboden en verboden aan. Dat mocht wel en dat absoluut niet. Verpleeghuizen gingen op slot, bejaardenhuizen mochten via de buitenkant de binnenkant bezoeken, dat wil zeggen door middel van gesloten ramen en ook de ziekenhuizen liepen vol.

Naar de capaciteit werd gekeken, de opnames liepen de pan uit en ook het aantal sterfgevallen nam toe. De I.C.’s konden de toename niet meer aan en er werd gebruik gemaakt van buurlanden. En dat in een tijdsbestek van ruim twee jaar. Een bijzondere tijd dat vraagt om een bijzonder tijdsbeeld.

En dat heeft Pauline waar gemaakt!

Maar onderwijl bleven mensen in Ter Apel buiten bivakkeren!