Wik Pijper

Het is vaak een kwestie van geduld, wanneer je het deeg laat rijzen. Nu weet ik wel dat het rijzen van deeg de nodige tijd vraagt, maar hoe anders is dat wanneer dit een wond betreft? Langzamerhand begint het ernaar uit te zien dat de korsten op termijn zullen gaan verdwijnen, maar zover is het nog lang niet. In wezen is het geen gezicht en zolang ik nog naar die korsten kijk, hoe meer deze korsten mij gaan tegenstaan. Dus dien ik mijn blik op iets anders te gaan richten. En wat is dan makkelijker om terug te grijpen op mijn verleden? Voor vandaag een drietal beelden wat ik ooit in Duitsland heb vastgelegd.

Mensen die afhankelijk zijn van anderen en proberen wat euro’s bij elkaar te harken. Vraag niet waar ik deze beelden ooit heb gescoord, maar ze geven iets weer van omstandigheden waar die mensen onder gebukt gaan. En ik eerlijk gezegd geen idee heb hoe zij de nachten door zullen gaan brengen. Een beeld wat zich ook in Nederland voordoet, de kans is echter groot dat handhavers deze mensen met zachte drang naar elders proberen te sluizen. Aangrijpend in zekere zin, maar geeft tegelijkertijd ook een beeld weer dat zich dagelijks blijft voordoen. Neen, ik heb zeker niet te klagen, hoewel zo’n bestaan wel beklagenswaardig blijft. en waar jongeren er niet tegenop zien om elders in de wereld geld over de balk te gaan smijten, niet te beroerd zijn om voor een drankje 13 euro te betalen, kan het haast niet anders dan dat de mens geneigd blijft om daar de ogen niet op te richten.

Welvaart voor de een en nauwelijks een welzijn voor de ander!