(on)MACHT.

Iedereen preekt voor zijn eigen parochie. Daar valt geen speld tussen te krijgen, alhoewel die speld al tijdenlang zoek is. Het is de kracht van het woord en het geloof dat aanhangers aan dat woord hechten. Overtuigen voor de een, aanbidding door een ander. Wie echter op zoek is naar leiders, komt vaak bedrogen uit. Wat op het ene moment de kleur verraadt, kan op een ander moment zomaar omslaan in een andere kleur. Waar groen te verdedigen is, wordt het velen rood voor de ogen. En ook dan zijn er mensen die in staat zijn om een andere kant op te gaan kijken. Of net te doen alsof de neus nog steeds aan het bloeden is en zakdoekjes niet voor het grijpen zijn. Om maar even de huidige stand van zaken naar voren te brengen. En wanneer dit niet voldoende is, zorgen ze er wel voor dat andere manieren gebruikt gaan worden. Door het inzetten van bepaalde troepen. Of door een scherm van agenten daarop af te gaan sturen. Desnoods door gewelddadig te gaan handhaven. En dan naar voren brengen dat zij op deze manier erger hebben voorkomen. Waar in het verleden een dictator aan de macht was, grijpen anderen hun kansen. En gaan door met het onderdrukken van hen die zich niet door het systeem laten ringeloren. Schuwen immers niet langer het geweld wat zich in diezelfde tijd heeft voorgedaan. En trekken zich geen moer aan van de demonstratie welke zich voordoen. Waar het simpelweg om draait is MACHT!

De macht van het eigen gelijk laat ook direct de onmacht zien die zich voordoet. Ook die onmacht verdient een stem!