Met Bruno

Dus gisteren een groot deel met Bruno doorgebracht. Dat wil zeggen dat de zolder een eerste ‘screening’ heeft doorstaan, dat de inhoud voor een groot deel nog steeds in de verpakking huist en dat het mij toch wel iets doet. Ook dit maakt deel uit van mijn levensverhaal, waar niet iedereen van op de hoogte is. Het is dan ook een waarheid als een koe, wanneer ik afscheid van deze onderdelen die voor een belangrijk deel mijn leven mede hebben bepaald. Of het moet zo zijn dat de plek waar ik straks beland, geen ruimte biedt voor de dingen die daar aan de aarde worden toevertrouwd. Tenslotte is dat een natuurbegraafplaats, waarbij Moeder Aarde zich over mijn stoffelijke resten zal gaan ontfermen. Het is immers weer een totaal andere wereld die mij te wachten staat, waar ik dan absoluut geen kennis van heb.

Iedere dag kom ik meer in de buurt van mijn einde. En dat einde laat zich op dit moment nog absoluut niet voorspellen. Het geeft mij geen stress, sterker nog ik probeer iedere dag nog steeds als een Carpe Diem te ervaren. En dat lukt over het algemeen vrij aardig. De ene dag wat meer dan een andere dag, maar ook dat is en blijft inherent aan het leven. Het is goed om daar even bij stil te staan, voordat je weer overgaat tot de orde van de dag. Want ook dat is een gegeven wat overeind blijft staan. Maar dat de dag van gisteren ons toch weer tot elkaar heeft gebracht, dat is naast het ‘verlies van spullen’ de winst van vandaag geweest.

Samen delen blijft niet alleen nemen maar vooral ook geven!