Macht.
Op voorhand weet de achterhand niet wat te doen. Ja, zijn schoen staat in de hal, en blijft voorlopig nog wel een tijdje leeg. Geen letter, geen zichtbare wortel en ook worden er geen peentjes gezweet. Alhoewel het weer het dit keer wat af laat weten. Een drukte van belang op de weg, mensen die vroegtijdig huiswaarts keren en de gladheid die niet direct met strooiwagens bestreden wordt. En dan te bedenken dat wij wederom de automobiel van een wasbeurt hebben voorzien. De stofzuiger hebben gebruikt en ook de banden wederom op spanning hebben gezet. Want je moet wat op een dag als vandaag, waarbij het licht steeds eerder aangaat, de lamellen ervoor zorgen dat je een soort van bunkergevoel gaat krijgen en de duisternis als zodanig zich meester maakt van de aanstormende nacht.
Maar wat kan de bedoeling van dit bericht zijn? Eerlijk gezegd, geen enkel idee. Het begint immers steeds meer op een dagboek te lijken. Weliswaar door omstandigheden, maar die omstandigheden zijn niet altijd omstreden. Het heeft geenszins te maken met mijn gemoed, hoewel ook mijn gemoed in zekere zin aan het devalueren is. Het realisme van een dag als vandaag vraagt immers een tol. Pieter komt mogelijk weer terug, Dick zit in een ontkenningsfase en ook Geert houdt zich wat gedeisd. Laat staan dat Dylan nog van zich laat horen en Caroline niet veel meer hoeft te doen dan simpelweg aanwezig zijn. Maar elders in de wereld vinden andere zaken plaats. En dat geeft wel een wat verontrustend beeld. Het strafhof komt tot een uitspraak en dat heeft veel weg van een losse flodder. Want de man in kwestie heeft het vermogen van een slang: iedere keer vergroot hij zijn kracht door van huid te veranderen. En wat hij achterlaat is vooral, naast angst en vrees, platgebombardeerde steden. Om over de onvoorstelbare hoeveelheden doden en gewonden maar te zwijgen.
Macht is niet altijd de kracht om te winnen. Maar verliezen komt in zijn woordenboek niet voor.