Luiers.

Als het grootste deel van de dag is verstreken, hoef je je over de rest van de dag geen zorgen te gaan maken. Het zal zo verlopen als het loopt, hoewel juist op deze dag alles in het teken van de bevrijding staat. Dat neemt niet weg dat morgen voor mij toch ook een bijzondere dag zal gaan worden. 6 mei 1947, een dinsdag toentertijd dat ik luidkeels mijn komst op aarde naar voren bracht. Hoewel ik toen geen enkel idee had dat ik juist die dag aan mijn eerste levensjaar zou gaan beginnen. Toen waren het dagen, die veranderden in weken, gevolgd door maanden in een tijd die ik me absoluut niet weet te herinneren. En werd waarschijnlijk niet te lang stil gestaan bij het verliezen van mijn eerste levensjaar. Het zijn wat van die zwart/wit foto’s die mij als baby nog steeds achtervolgen. Toen het nog niet zo gebruikelijk was om daar een fotograaf aan te pas te laten komen.

Het Kodak boxje om niet veel later te worden opgevolgd door een box. Tegenwoordig zou je die kunnen zien als een getraliede gevangenis. En werd mijn bewegingsvrijheid in zekere zin beperkt, bracht ik uren door op het potje van de kinderstoel omdat luiers in de tijd door middel van bonnen werden verstrekt. Maar dat was toen en nu is het NU.

En de bijgaande foto’s? Die spreken voor zich!