Inspireren!

Hatelijk Katelijk er klopt iets niet. Er mist een letter en dan staat er weer totaal iets anders. Hatelijk wordt hartelijk en katelijk wordt kattelijk. Zo klopt het dan wel weer en als het niet klopt is het wachten op een klop op de deur. Wordt er alweer een pakje bezorgd. En zijn het soms bezorgde buren die dit pakje aan gaan nemen. Je voelt het wel weer, probeer vandaag de draak te doden, nadat ik er eerst de draak mee gestoken heb. Je hoeft nu eenmaal niet alles serieus te nemen, voor je het weet krijg je de neus van Pinoccio. Je zou er bijkans een zere neus van krijgen, maar gelukkig heb je een griepprik gehaald. Op uitnodiging van de overheid omdat ik tot een beschermde mensheid ben gaan behoren.

En voor je het weet raak ik wederom de draad kwijt. Had een afspraak maar de betrokkene die terecht kwam in het ziekenhuis. Moet daar wachten om opnieuw door de mallemolen heen gehaald te gaan worden. Wat zou de wereld zijn zonder zieken? Geen ziekenhuis meer nodig en alle hulpverleners op zoek naar een andere baan, waar robotten klaar staan om de meest simpele dan wel complexe zaken over te gaan nemen. Met virtuele brillen getracht wordt om een microscopisch klein kankergezwel het leven te nemen, voordat die kanker jouw leven neemt. En zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan, nadat ik de aansluiting heb gemist. Welke dan? Die met die treinen. Een stuk dat ik vandaag uit mijn niet zichtbare pen liet rollen en spoorslags naar Schagen heb gezonden. En ook de Alkmaarse Flessenpost van een stuk had voorzien. Gisteren naar het fotocafe, zonder high key, low key en no keya naar toe ben getogen. Maar wel een foto heb meegenomen welke ik gemaakt heb in de geest van Andreas Gursky.

Die mij blijkbaar weet te inspireren!