Hopen.

Maar het leven gaat door. Op de een of andere manier, is het niet linksom dan wel rechtsom. En dan te bedenken dat het in mijn brein heel anders toegaat dan in de werkelijkheid. Maar ook daar valt op termijn wel weer overheen te komen. Het heeft iets van doen met kogels en kerken. Waarbij er niet direct sprake is van een oorlog, het meer heeft van een wapenstilstand. Waarbij een zekere harmonie ook nog een rol in speelt, maar ik de toekomst anders had voorgesteld. Aan de ene kant heerst een mate van treurnis, de andere kant kent opluchting. Dat het mij raakt is buiten twijfel, dat ik me niet direct van mijn beste kant heb laten zien, ook dat is op mijn bordje terecht gekomen. Dan wordt het slikken, nog eens slikken en hopen dat die veronderstelde harmonie ook de ruimte krijgt.

Afwachten aan de ene kant en hopen op een goede toekomst.
Ook dat kan naast een illusie, maar tevens de hoop zijn.