Het ongerijmde.

Welk verhaal laat zich vandaag weer in zinnen vatten? Ben ik nog steeds op zoek naar het ongerijmde? En welke wegen dien ik dan nog meer te gaan bewandelen? Nu weet ik wel dat ik geregeld onder een bepaalde mate van spiritualiteit verkeer, dat neemt niet weg dat de prikkels die tot mij doordringen, soms een aantal dagen nodig hebben om mij dat in mijn bewustzijn bewust te kunnen maken. Zo ook vandaag. Het beeld van vandaag doet denken aan een vorm van marinade, waarbij dit keer de kleuren voor een bepaalde dimensie zijn komen te staan. De maker van het beeld heeft ongetwijfeld een bepaalde bedoeling gehad, en heeft op een zeker moment besloten dat er geen sprake is van een oogcontact. Immers, de ogen zijn de toegang tot de ziel. Maar wat beweegt die man dan om daar heel bewust gebruik van te gaan maken? Was hij ook op zoek naar dat eerder genoemde ongerijmde, of was het zijn bedoeling om juist bewust de ander de ogen uit te gaan steken?

De antwoorden zal ik gaan ontberen, de nodige vragen stel ik niet. Is het wederom de samenloop van de omstandigheid dat ik een boek lees over een schilder die getekend door waanzin, zijn schilderijen ook zonder ogen op het canvas slingert? Waarbij het donker niet zwart genoeg kan zijn en stof als materie het duister omhult. Ach, ook ik laat mijn gedachten vandaag maar weer de vrije loop, maak gebruik van de beelden die ik in dat eerder genoemde museum tegenkwam en dat er voor zorgt, dat ook deze zinnen in het totaal der dingen gaan verdwijnen.

Maar ik ben wederom mijn ei kwijt!