Er was iets…

Het kan na gisteren natuurlijk altijd anders. Neem nu het foto café in al zijn eenvoud. Een opkomst die je niet voor mogelijk houdt, een publiek dat onder de indruk raakt van de werken die worden vertoond en een gastdocent die de hele meute aan het werk weet te zetten. Thomas Nondh Jansen. Zijn naam en zijn werken hebben iets weg van een vorm van magie, terwijl de elementen waarmee hij aan het werk gaat terug te vinden zijn in een gemiddeld keukenkastje.

Schuursponsjes, gekleurde tekenvellen en dingen waarvan je denkt ‘wat kan ik daar nu mee?’ En het zijn juist die alledaagse dingen die het beeld tot leven wekken. Levenswekkend is niet direct een woord dat je in van Dale terug zult vinden, levensbedreigend zeker niet maar het zorgt wel dat de creativiteit bij vele aanwezigen opborrelt. Het heeft wat weg van een levenskunst die alle andere gedachten voor een deel weet weg te vagen. Men doet wat, rommelt wat, bedenkt wat en even later komt er spontaan een voorwerp tot leven. Een dood ding dat door middel van handen die aan het werk gaan alsnog de verbeelding naar voren laten komen. Want het gaat vaak om de verbeelding van die ander welke kan gaan leiden tot het volgende: KUNST!

Jawel met hoofdletters, terwijl op een ander moment die vastgelegde kunst weer in een doos verdwijnt. Het ongenaakbare maakbare, het werk dat door het simpelweg vast te gaan leggen een eigenheid is geworden. Maar gelijk alles op termijn simpelweg weer verdwijnt.

Er was niets, toen was er iets en ook dat iets verdween weer in het niets!