Er staat wat te wachten.

‘NERGENS KAN MEN ZO EENZAAM ZIJN ALS TEN OVERSTAAN VAN ONTELBARE OGEN DIE ONZE BLIK MIJDEN.’

Woorden uit de koker van Ilja Leonitz Pfeiffer. Eenzaamheid, een tragedie van de tegenwoordige tijd. En het heeft er veel van dat eenzaamheid zich als een virus verspreidt. En waar geen kruid noch een vaccin tegen gewassen is. Het zijn immers tijden die ervoor zorgen dat de zorgen van alledag zich achter voordeuren manifesteren. Waar voorheen karrevrachten de supermarkt uit kwamen daveren, zie je tegenwoordig half gevulde karren de winkel verlaten. Of een enkele boodschap in een voor de rest lege tas.

Mensen die om een praatje verlegen zitten, met een rollator zich voortbewegen en er baat bij hebben wanneer een bekende in het oog komt. De tijd nemen om hun kommer en kwel met die ander te delen. Kwam een stuk tegen van wat ik ooit aan leerlingen als opdracht had bedacht. De geriatrische zorgvrager, en ik sta nog steeds versteld van de gedichten die ik mocht ontvangen. Meer dan de moeite waard om daar in de aankomende tijd nog wat aandacht aan te gaan besteden.

Dus bereid je daar maar op voor.