de TIEN de

Het is de tiende. De kans dat de prijs op een van mijn nummers valt is praktisch nihil. Dat ik daarmee de staatskas wederom weet te vullen een vanzelfsprekendheid. Nu gaat het mij niet om dat ene tientje wat ik minimaal terugverdien, het feit dat ik 25 euro kwijt ben, dat is wel zeker.

Wat ik zeker wel betreur, is dat deze cyclus ten einde loopt. Maar niet eerder dan dat ik de rug van Martin als uitgangspunt neem. Hij houdt er immers niet van dat mensen zijn beelden verstoren. Zodoende zie je bij zijn foto’s een minimale hoeveelheid mensen. Of deze mensen hem afleiden wanneer hij een foto maakt, ook dat valt te betwijfelen. Maar ik doe het er wel mee. Niet om hem te pesten, maar meer om de tijd die wij daar samen doorbrachten, alsnog het levenslicht te laten aanschouwen.

Want voor je het weet ben je ook dit beeld weer kwijt!