BRUGGEN IV

vrijdag, 4 oktober 2024.

De dag dat wij weer gaan rijden. Met een auto die nog steeds op benzine rijdt. Waardoor ik mijn bijdrage een de CO2 zorgvuldig naar voren kan gaan brengen. Dat dit de mens geen deugd doet, ach je hoort mij niet klagen. De paden zijn nog steeds zichtbaar en ook de lanen worden afgerekend op de wegen die mij vergezellen. Het is niet voor niets dat het nog steeds wikswegen zijn, die een uitkomst dan wel een vlucht naar het onbestemde naar voren gaan brengen. Maar waar ik vandaag mijn cyclus van bruggen mee afsluit is dit keer de Koedijkervlotbrug, waarbij een enkele persoon op een bankje het geheel weet te larderen. Want waar op de andere beelden geen mens te zien is, lijkt het mij dit keer wel duidelijk dat die vlotbruggen bedoeld zijn voor die mens. Een fietser, een doorloper en geen auto die meer over die brug mag gaan rijden. Daar is deze brug dan ook niet voor bedoeld en er is geenszins sprake van ‘een brug te ver.’ Ook dat is een restant vanuit het verleden, toen een oorlog net zo vanzelfsprekend was als de huidige oorlogen. Vrede dient zich nu eenmaal niet genadeloos aan. Stel je een wereld voor waar uitsluitend vrede zou heersen. Waar jaloezie en haat en nijd zijn verdwenen. Waar iedereen gelukzalig zijn dagen weet door te brengen.

En waar ruimte is om te zijn wie je bent…