Aan tafel.

Aan tafel, de titel van een stuk dat ik van plan ben om naar de flessenpost te gaan sturen. Een schrijven dat een schrijnend verleden in het heden kent. Dat wil zeggen dat er initiatieven worden ontplooid om mensen met elkaar in contact te brengen. Waarbij genoten wordt van een maaltijd en zich onderwijl ook de nodige gesprekken naar voren kunnen gaan komen. Mensen die nieuwsgierig zijn naar het levensverhaal van de ander, mensen die lijden onder hun eenzaamheid en zich veelal verschuilen in hun woning met de gordijnen dicht.

Maar ook mensen die gewoon om een praatje verlegen zitten. Initiatieven waarbij de medeburger in het vizier van de ander kan gaan komen. Wat mogelijk op termijn resulteert in een vriendschap. Burgerschap in de ruimste zin van het woord. Waarbij saamhorigheid een ander pijler kan gaan worden. want we zitten nu eenmaal veelal in hetzelfde schuitje, de een is constant bezig met hozen en de ander kan schuilen onder een dekzeil. Maar ook dat is niet iedereen gegeven. Door omstandigheden die van buitenaf naar binnen zijn gekomen. het levenslied van de een komt niet altijd overeen met het lied van de ander, Waarbij treurnis een belangrijk deel van het leven overheerst. Waarbij de woorden van het Goede Doel voor velen met de volgende tekst bewaarheid wordt: ‘een keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie, vriendschap is een droom een pakketje schroot met een dun laagje chroom.’

Maar laat dat niet op jou van toepassing zijn!