Wik Pijper

Niet direct mijn woorden, slechts de woorden van mijn zus. En terecht! Maar dat heeft nog wel een inleiding nodig. Op naar Afrika in het gezelschap van vrienden en een trip door het zuidelijk deel daarvan. Waar dieren voor een groot deel in het wild voorkomen en waar rangers zich buigen over de welstand en de (afgeschoten) niet stand van die dieren daar. Op naar de ‘Big Five’ om die door middel van lenzen vast te gaan leggen. En gelijk mijn zus een Marjolijntje precies is, op alles voorbereid. Voldoende batterijen, meer dan voldoende kaartjes een tas vol geladen en met een Belgische Maatschappij (die halverwege hun reis failliet wordt verklaard) op naar de Windhoek. En die windhoek speelt in zekere zin een niet onbelangrijke rol. Maar dat komt nog wat later aan de orde. Twee auto’s voorzien van stevige banden voor het niet voorspelbare terrein dat ze uitnodigt om droge wadi’s te doorkruisen, woestijnen welke hun eer aandoen en niet te vergeten vlees dat van die wilde beesten afkomstig is. Waarbij Jan zijn enthousiasme voor zebravlees als favoriet naar voren bracht, tot…

halverwege de reis met de nodige (ont)beringen (sterk overdreven, want de lodges logen er niet om) moest er toch in de tussentijd nog gewassen worden. En dat eerder genoemde windje stak ’s nachts op en terwijl de volle maan haar krachten tentoon spreidde, probeerde Marjolijn een onderbroek van Jan te redden. En ook dat heeft ze geweten simpelweg door voor een ‘gevallen vrouw’ te gaan spelen. Bont en her en der blauw, schaafwonden op haar been en niet onbelangrijk, een rechterpols welke een andere stand had aangenomen. En ook dat heeft ze geweten. Want van haar voornemens kwam daarna weinig meer terecht. Maar zij is mijn zus en met vallen hebben we allebei nu wel een overeenkomst. Mijn been en haar pols/arm wat dat betreft zijn wij aan elkaar gewaagd. Halverwege de reis en nog zoveel kilometer te gaan, is het zoeken naar een hulppost / dan wel iets dat lijkt op een ziekenhuis. Waarbij aan de ene kant een bevalling plaatsvindt om het volgend moment te gaan opereren. Of een ziekenhuis dat om 17.00 uur op slot gaat en geen foto meer kon worden gemaakt tot na het weekend…

Terug in Nederland na ruim 36 uur in de lucht en op de grond te hebben verkeerd, uiteindelijk met de trein weer terug in Nederland. Op vrijdag aangekomen, op zaterdag naar de huisartsenpost om naar de SEH verwezen te worden voor, jawel, een X foto en een mri. Conclusie: pols gebroken en gisteren naar een trauma chirurg die haar op woensdag gaat behandelen, dat wil zeggen ze gaat onder het mes.

Dat verklaart de titel!