Wik Pijper

Maar het kan altijd weer anders. Geen idee welke kant het dit keer heengaat, na gisteren is het alweer vandaag en als je even de ogen sluit is het alweer morgen. Maar niet eerder dan dat de neven en nichten en hun complete aanhang hun opwachting hebben gemaakt in Schagen. Het Chicago van het noorden. Ook al is dit voor een groot deel alweer verleden tijd. De disco verdween en Linke Loetje bestaat nog steeds. En de Markt op donderdag floreert. Geen gewone markt, maar een West-Friese markt. Mensen gehuld in kledij die de vergankelijkheid van de tijd naar voren brengen. Met folkloristische dansen, met toeristen die zich vergapen en de marktkooplui de gelegenheid geven niet alleen hun waren uit te stallen, maar ook nog eens te verkopen. Hetgeen mij dan weer in de gelegenheid stelt om wat andersoortige beelden naar voren te gaan brengen.

Andersoortig in zekere zin, wanneer zich de gelegenheid voordoet dat ook Schagen niet ver van de kust gelegen is. Waar schelpen te vinden zijn, wat knokige botten van vogels die het loodje hebben gelegd en waar een kunstenaar zich over heeft ontfermd. Zo’n zondag dat het strand als het meezit vergeven is van gangers, het pootje baden wordt gevolgd door in de golven te duiken en de muien niet zichtbaar een rol kunnen gaan spelen.

Al met al niet veel meer dan dat!