Wik Pijper

Als je geheugen het steeds meer af laat weten, raak je meer en meer draden kwijt. Nu kun je wel een poging wagen om de draad van Ariadne te gaan zoeken, maar kijk niet vreemd op wanneer je wat later de weg in het doolhof kwijt raakt. Het is immers vreemd gesteld met dat geheugen van ons, sommigen hebben last van een selectief geheugen, bij anderen spreken de woorden ‘daar heb ik geen actieve herinnering aan’ veelal boekdelen. Bernlef heeft het gewaagd om zich te verdiepen in de mens die getroffen wordt door Alois. Zijn achternaam ben ik helaas vergeten, kijk niet vreemd op wanneer ik ook elementen van Alzheimer tot mijn beschikking heb. Maak er wederom een grapje van, maar het zal je gebeuren. Nu weet ik wel dat bij de mensen die zich onder deze ziekte scharen er momenten zijn van helderheid, voor zij weer wegzinken in dat geestelijke moeras. Waar geen Baron te vinden is en het familieleden kunnen zijn die als verdwaalde vreemdelingen worden ervaren.

Zo trof ik ooit op een verpleegafdeling een man, die er heiig van overtuigd was dat de vrouw die bij hem op bezoek kwam, na een huwelijk van bijna vijftig jaar, zijn vrouw niet meer was. En de persoon waar hij in die tijd de afdeling mee deelde, de vrouw was van zijn dromen. Niet direct onverkwikkelijk, maar de vrouw die in tranen de afdeling verliet, was meelijwekkend genoeg. Dus vandaag weer een beeld dat ervoor zorgt dat het geheel nog steeds meer is dan de som der delen. Waardoor niet alleen het oorkussen van de duivel gevuld wordt, maar ook het aardse tranendal gevuld wordt met vocht.

Want het is waar: ledigheid blijft het kussen vullen.