Wik Pijper

Het zal toch wel, het zal toch niet zo zijn, dat ik met een stapel boeken wordt opgezadeld. Geen idee wat mensen van de inhoud vinden, laat staan dat ze de moeite nemen om een enkele reactie naar voren te brengen. Terwijl ik op mijn manier nog zo mijn best heb gedaan. Maar eigenlijk doet dat er niet toe, het gaat immers om mijn genoegen en wie ben ik om mijn genoegen onder de aandacht van anderen te brengen. Het zijn immers mijn hersenspinsels die met mij aan de loop zijn gegaan. Dat neemt niet weg dat ik er veel genoegen aan ontleen. Wat heb ik te maken met het feit dat anderen, voor het slapen gaan, met andere geneugten weten te vullen? Zich wentelen in een bed dat een kuil vertegenwoordigt, een elektrische deken die voor de broodnodige warmte garant staat, dan wel het hoofd dat zich in het kussen dompelt. En dat alles voorzien van de nodige snacks, met alle mogelijke variabelen. Pinda’s, wat borrelnootjes en desnoods oude kaas vergezeld van wat droge worst.

En onderwijl een boek lezen wat onder de noemer literatuur kan worden geschaard. Of simpelweg zich onderdompelen in het droomland wat voor de nodige nachtmerries garant blijkt te staan. Ik moet nog wat doen met Drukwerk in de Marge, dien mogelijk nog een aantal teksten bij elkaar te zoeken om de oprechte lezer ervan te gaan overtuigen dat mijn schrijfsels mogelijk de moeite waard blijken te zijn.

Maar allereerst: het bezoek van Bruno kent voor vandaag een zeker hoogtepunt.
Was het alleen maar door het feit dat ik hem hoop te verrassen!