Wik Pijper

‘In een maalstroom van woorden, dreig ik ten onder te gaan.’ Ietwat gechargeerd, maar ook dat kun je rustig aan mij overlaten. Ik bedoel daarmee te zeggen dat ik me wel met lettertjes bezig blijf houden, maar dat het juist schrijvers zijn die zich daar volop in uit leven. Gelijk Sjoerd Kuyper er een compleet dagboek aan heeft gewijd om zijn ervaringen met Corona in brieven aan anderen op papier te zetten.

Zover reikt mijn wijdte niet, neen ik ga er de volgende dagen maar met wat gedichten van anderen vandoor. Al eerder maakte ik melding van het feit dat ik ooit een leerlingengroep heb uitgenodigd om zich te buigen over het leven van de geriatrische zorgvrager. Waarbij van belang was dat zij al bekend stonden als psychiatrische zorgvrager. Velen hadden al een lange periode in het ziekenhuis doorgebracht en werden op hun oude dag ook nog eens getrakteerd op Alzheimer. Vergeetachtigheid in optima forma.

Neem nu het verhaal van Pieter onder de noemer:
‘MEN ZEGT: HOU OUDER HOE WIJZER.’

Maar voor mij gaat dit niet op. Ik word alsmaar droeviger. Mijn hart wacht enkel op een plaats onder de koude sneeuw. Ik heb wel een aantal herinneringen, sommige daarvan zijn wel leuk om aan te denken. Zoals jij, mijn lieve vrouw, nu verandert in het niets. Hier had je niks meer te doen en de pijn en je leven werd te zwaar. Ik heb je zo vreselijk lopen zoeken, ik kan het maar niet begrijpen. Ik weet nog dat ik huilend op je grafsteen in slaap ben gevallen. De mensen die daar werkten verzochten mij weg te gaan, aanstootgevend misschien. Zelfs onze kat, waar ik zo’n band mee had, loopt dagelijks te zoeken. Tijdens een zoektocht gooide hij die ene foto van onze laatste vakantie van het dressoir.

Hoe symbolisch die barst in het glas, precies door ons heen, splitsend uit elkaar gedreven in een klap.

Die mensen komen wel langs, proberen me te steunen, hebben zelfs het lef om mij op te beuren. Zeggen dat ik God mag danken dat ik nog leef, gezond van lijf en leden. Sodemieter op met die flauwekul. God kan voor mij niks meer betekenen. Ik verlang naar een plek naast jou. wat is daar nou mis mee?

Ik heb niets anders te doen dan aan die herinneringen te denken, maar kijk nou eens waar dit toe heeft geleid…