Wik Pijper

Neen, niet direct bewegingloos, hooguit wat last van wat je noemt een vorm van algehele malaise. Hoewel je je ook daar niet teveel van moet gaan voorstellen. Slap liggen, dom kijken, proberen om de zaken draaiende te houden en wat er verder mogelijk nog ter tafel komt. De mosterdsoep van Marjolijn, het saucijzenbroodje van de Vomar, het beperkt smikkelen en smullen op een laag pitje. Een sinaasappel met smaak. De boterhammen die wachten om besmeerd te gaan worden met smeerkaas + sambal en dan met een eenvoudig plakje salami het keelgat te gaan passeren. Die enkele hoest welke zich manifesteert, het er tegen opzien om te gaan douchen, het aankleden dat de nodige tijd vergt en de blik die veelal op oneindig staat. En een overvloed aan zelfmedelijden. Want ook dat proces gaat stomweg door. Het afzeggen om donderdag naar het fotocafe te gaan, laat staan dat ik zaterdag in staat ben om in Schagerbrug mijn opwachting te komen maken. En de vele beterschap wensen, een uitnodiging om chinees te gaan eten, de prak die wacht in de koelkast en die me voor geen meter trekt. Zielig in zekere zin, de tijd die de tijd neemt om de tijd te nemen, de klok die op de achtergrond van zich laat horen en wat dom surfen op marktplaats wat ook al geen voldoening geeft. Maar mij hoor je niet klagen!

Dat is natuurlijk niet helemaal waar. Een pet op mijn kop om me te behoeden voor afkoeling, Ria die zich aan alle kanten over mij ontfermt en de vraag stelt of ik puf heb om de dekbedhoes te gaan vervangen. Sjonge, sjonge wat voel ik me zielig. Waar blijven mijn voornemens? Morgen mogelijk met Rob aan de gang gaan om iets van een boekwerk op termijn het levenslicht te laten aanschouwen. En dat is toch wel iets waar ik me stiekem op verheug. Het heeft veel weg van een reddingsboei in een volstrekt kalme zee. Waar Jaepie-Jaepie met een kranslegging is herdacht in de Egmonden. Want al die dingen gaan gewoonweg door, daar hoef ik me niet druk om te maken.

Maar liever zou ik me weer gewoon druk willen maken!