vol K

En dan is het weer vandaag een stuk beter dan gisteren. Niet dat dit er enigszins toe doet, maar feit is en blijft dat een belangrijk deel van de dag zich mocht verheugen in zonneschijn. Een strakblauwe lucht en het waaien der boomtoppen staan garant om nog even bij gisteren te vertoeven. En neem ik je graag mee naar de Reaalzaal in de Vest. Een zijzaal met een beperkte capaciteit maar evenzogoed om een kleine 150 tot 200 man te herbergen. Een vlakke speelvloer en het genoegen om op de eerste rij plaats te hebben mogen nemen. Zicht op de verschillende gezichtsuitdrukkingen die een drietal mannen ruim 7 kwartier naar voren weten te brengen. Het spel dat een aanvang neemt. De zaal in gespannen afwachting. De opkomst en de eerste woorden, nadat een stilte een poging heeft ondernomen het ijs in de zaal te breken, een eerste kwinkslag voor wat besmuikt gelach zorgdraagt. Vol is het bij Het Volk. Vol was ook al de parkeergarage. De Foyer. Waar het publiek zich splitste: adepten van Marc-Marie Huijbregts en dat drietal wat al ruim dertig jaar de lokale theaterzalen weet te vullen. Waar ook een bepaald publiek op afkomt. En wat ervoor zorgt dat dit publiek soms met een stuk in aanraking komt, waardoor een deel van hun kracht verloren dreigt te gaan. Zoals vorig jaar naar voren kwam in het stuk ‘De opportunist.’ Ook hier kwam gedeeltelijk het ‘mannelijk onvermogen’ aan de orde, echter niet zo expliciet als in voorgaande stukken.

Of zoals in het stuk van gisteravond: ‘de drie verdrietige eenzame mannen.’
‘Elke volgroeide, rijpe man gaat in dit aardse leven per definitie gebukt onder een kolossale existenti“le eenzaamheid en een daarmee gepaard gaand diep fundamenteel verdriet. De gruwzame eenzaamheid van zijn bestaan is een vaststaand en onomkeerbaar gegeven. De verdrietige man weet diep in zijn hart dat hij ongeneeslijk alleen is, maar gelukkig houden hoop, aspiraties en de moed om door te gaan op zijn eenzame lijdensweg de man bij de les en bieden perspectieven op zijn moeizame levensreis.
Kijk naar Stengel, De Vries en Koek. Gedreven in hun pogingen een eind te maken aan hun eenzame leven. Zoekend naar een leven dat de moeite waard is om geleefd te worden.
D“”r dromen verdrietige, eenzame mannen van.’
In hun werk komen absurdisme, humor en ontroering samen in toneelstukken waarin mededogen met de mens, als eeuwige underdog en gedoemd verliezer, centraal staat in het ‘mannelijk onvermogen.’

Wonderschoon gezien het kader waarin de voorstelling plaatsvond. En waar een aantal bekenden zich ook bekend maakte: Wilma (van dertig jaar geleden van Duin & Bosch), Rinus en Coby die ook al vele voorstellingen van Het Volk mochten bijwonen.
Een avond uit. Een andere avond uit, dan dat wij in het verleden naar Het Volk gingen. En toch ook weer gedeeltelijk hetzelfde gevoel. Gedeeltelijk, omdat het toch ook weer geheel anders was. Door de veranderde samenstelling. Door de veranderde omstandigheden. Door…
Stengel*: (begeesterd)
De eenzaamheid is een soort motor, een wanhopig voertuig op die snelweg van het leven.
Gas geven, gas geven, gas geven!
Koek: Gas, gas, gas!
Stengel: En dan in “”n keer…
Koek: ” de afgrond in.
Stengel: Nee, de einder. Zwevend naar de einder. De ijlte van het universum, begrijp je”
D“t besef. En zo is het ook met po“zie.
Koek: Is er nog jenever”
Is dit nu alles wat het vermelden waard is” JA!
Dit is alles. Alles wat over gisteren voor vandaag de lijnen weet te halen. Niet omdat er niet veel meer heeft plaatsgevonden. De zon, de wandeling. De overdenking. En het terugtrekken. In een boek. Om mijn zinnen te verzetten. Om de proza”sche po”zie vast te leggen. Van Het Volk voor het volk. Mijn mogelijke lezer. Gedachten bij een ander naar boven geborreld, uitgesproken en het grote www gebeuren opgestuurd. Niet alleen omdat het woorden zijn. Niet alleen omdat hier zinnen in verscholen gaan. Meer om het publieke geheim van de eenzaamheid en het niet altijd zichtbare verdriet even aan te kunnen tippen. Door woorden van juist een ander te citeren. Van anderen te citeren. En ook dat is een heel groot goed!

Goed”!
*Stengel” St. Engel. Stelt Joep Kruijver in dit stuk. Terwijl na het drinken van zijn koffie de ander zich veelal ophangt…