vari AB elen

Is dit wel iets voor de donderdag”! Ik zou me kunnen voorstellen van niet. Ik zou me zelfs kunnen voorstellen dat ik besloten zou kunnen hebben om dit geschrijf en dit gezever eens een dagje over te slaan, maar”
Al eerder sprak ik van een zeker houvast. Een soort van tewerkstelling die ik mij, geheel vrijblijvend, zelf heb opgelegd. Een vorm van behandeling bedrijven die verder reikt dan ik op dit moment kan vermoeden. Die ervoor kan gaan zorgen dat ik juist op, enig ander moment, anders tegen mijn huidig tijdsbeeld aan kan gaan kijken. Me weer anders druk maak om iets. Wellicht om niets misschien. De onrust en de tijd die het blijft vergen om meer vertrouwd te raken met mijn huidig lichaam. De interpretatie van de andersoortige signalen die mijn lichaam tot mij laat komen. Het anders werken van mijn hart en de geest die hierop reageert. Met een zeker laconiek schouderophalen. Een vorm van nonchalance. Maar dat is slechts ogenschijnlijk. Mijn geest bewandelt ongekende paden. Mijn lichaam loopt, simpelweg, wat mee. Haalt mijn schouders op.

Alsof het verscheidene grootheden zijn.
Alsof deze separaat van elkaar zijn komen te verkeren.
Alsof zich een ander paringsritueel voordoet, waarbij lichaam en geest, op termijn, weer in elkaar zullen gaan overvloeien.
Alsof nieuwe grenzen dienen te worden aangegeven.
Alsof de nakende eeuwigheid een eigen tol vergt.
Alsof zinnen een eigen melodramatiek cre”ren.
Alsof ik naar mijn eigen veranderde ik sta te kijken.
Alsof ik

TIJDLOOSHEID

Is het de stilte

die mij lamslaat

het licht

dat mij de ogen sluit

het bonken

van mijn hart

steeds sneller

weerbarstig

in mijn borstkas stuit

de lucht

bijkans ontnomen

een laatste zucht

de snik

waarop ik

boze dromen wachtend

in tijdloosheid

verstik.

Te delen. Het herplaatsen. Het anders neerzetten. Het met een andere blik gaan aanschouwen.
Het mogelijk aanreiken van. Het aanraken. De kwetsbaarheid. Deze keer heel impliciet. En dat voelt anders. Dat roept emoties op. Dat maakt reacties los. Golflengtes die bewegen… en ook dat roept weer reacties op. Als het onderstaande.
Een vorm van opstandigheid misschien.
Kwaad zijn.
Teleurgesteld.
Het er toch maar in zien te schikken.

Past daar de vrees in” Een re”el menselijk gegeven”
Een leven zonder vrees valt, per definitie, niet te vrezen.
Een leven zonder open deuren ook niet!
Alles zal relatief zijn en blijven.
En toch brengt dit gegeven grote emoties met zich mee.

Emoties die de kleur van zijn kunnen gaan bepalen.

Emoties die hun eigen plaats zullen opeisen.

Emoties die uitersten naar voren laten komen.

Emoties die klanken laten verstommen.

Emoties die huilen nader staan dan

LACHEN IS EN BLIJFT HET GEZONDE MEDICIJN!

En dat is voor vandaag mijn uitgangswaarde! Met ALLES!
: – )))) !
En komen deze woorden JU bekend voor”! Dat kan heel goed kloppen. Want als er andere zaken zijn die doen vermoeden dat de een het ander heeft nagelaten, is boosheid een reactie.
En die boosheid zoekt ook een uitweg. En die uitweg is dit medium. Dus mocht JU een suggestie hebben: ik zie daar naar uit!