Ultiem moment…

Soms is het een kwestie van zien, een andere keer van kunnen kijken. Misschien is kunnen kijken niet de juiste benaming en komt leren kijken meer in de buurt. Zo af en toe is het stomweg de samenloop die ervoor zorg draagt dat een ultiem moment wordt vastgelegd. Om op een ander moment door een teleurstelling te worden gevolgd. En misschien komt dan een moment waarop de idee ontstaat dat er sprake is van een soort van achtervolging, wanneer de een na de andere teleurstelling zich manifesteert. Nu heb ik daar in de regel weinig last van, maar ook ultieme momenten die zich voordoen passeren mij ietwat te laat. Bijvoorbeeld wanneer een paraglider opeens besluit om zijn chute een andere koers te laten varen, de duinen het uitzicht belemmeren en dat moment achter die duinenrij verdwijnt. Gelijk mij gisteren overkwam op het strand van Egmond. Lekker bezig met wat tegenlicht, een gedeeltelijk oog hebben voor een mate van compositie en uiteindelijk tevreden gesteld door een aantal trappen die op de nominatie van afbraak staan. Een voormalig bowlingcentrum ooit onder de noemer Zeeparel en al jarenlang een schande voor Egmond aan Zee. Er bestaan plannen om dit geheel te slopen, maar ook die plannen verdwijnen met regelmaat in de ijskast. Dat iedereen zich daaraan stoort, daar heeft de eigenaar van dit bouwwerk als jaren schijt aan en door het plaatsen van hekwerken is het voor honden uitgesloten om daar letterlijk hun behoefte dan wel hun spoor achter te laten. Vandaag dus niet veel meer dan een feitelijke constatering terwijl de orde van de dag met eenzelfde voorspelbaarheid zich voordoet. En toch ben ik ervan overtuigd dat ergens op deez’ aardkloot zich zo’n ultiem moment heeft voorgedaan en dat de betreffende vastlegger in deze waarschijnlijk niet het wereldnieuws zal weten te halen. Want wat dat betreft zijn wij tegenwoordig met tevelen in de weer. Met ook een veelheid aan vastleggende apparatuur, waardoor mijn bijdrage voor vandaag wederom in het grote niets zal gaan verdwijnen. Neen, het is en blijft uitgesloten dat ik, met mijn meer dan bescheiden bijdrage aan het grote zijn, juist door deze tekst iets aan het totaal der dingen weet toe te voegen. En dat blijft, mijn beste Watson, immer de grote vraag!