Tag: Ziekte van Lyme

Met alle mitsen en maren

die er maar te bedenken zijn

dan wel vallen kan ik

hooguit zeggen dat deze tekst

mogelijk de wal van het schip doet keren opdat

het heen en weer

iedere keer opnieuw in de vaart

der volkeren wordt opgenomen!

MAAR… er valt meer te melden. Want niet alleen dat we thuis zijn, de caravan weer op stal staat en wij absoluut niet te klagen hebben gehad omtrent het weer in Nederland, maak ik er dit keer geen geheim van dat ‘Mijn Geheim’ en ‘Vrouw’ artikelen bevatten omtrent de ziekte van Marlies: Lyme!

Dus… welkom terug in de weinig benijdenswaardige wereld waarin wij leven!

Van ‘Mijn Geheim’ tot ‘Vrouw.’ Een bijlage vandaag bij de Telegraaf, een krant die ik veelal probeer te ontlopen. Wanneer er andere alternatieven ontbreken, wordt het een ander verhaal. En juist dat andere verhaal kan Marlies aan die bijlages kwijt. Marlies probeert te herstellen. Van een ziekte die zich niet direct laat diagnosticeren. Ook indirect niet. Een eenvoudige tekenbeet staat garant voor een veelvoud van verschijnselen. Van psychisch tot fysiek, van ernstige klachten tot het totaal verlies van energie. Van een zoektocht naar een arts die haar mogelijk zou kunnen helpen. Alleen… het reguliere circuit kenmerkt zich met name doordat er in Nederland weinig bekend is omtrent deze ziekte. In tegenstelling tot Duitsland, waar men wel in staat is om te diagnosticeren. En in Nederland bestaat de mogelijkheid om van de een naar de ander te worden gestuurd, hetgeen het kastje van de ene specialist doet overgaan naar de muur van de ander. Het is de Borellia bacterie die de neiging heeft zich in te kapselen, zich daar schuil te gaan houden tot een ander moment hem opeens uit zijn beschermende cocon laat ontspringen. Als een bloem die zich openvouwt, maar dan een nogal giftige bloem. En met dat gif valt niet te dealen. Ja, mogelijk dat Prednison daar enige invloed op kan gaan uitoefenen, maar dit paardenmiddel kenmerkt zich met name door de grote variaties aan bijverschijnselen. En dan is het de vraag of het middel niet erger is dan de kwaal. Of het kunnen kiezen uit veronderstelde kwaden. Je bent jong, je wilt wat en je hebt werk. Je kunt keuzes maken voor het een en kiezen voor het ander. Je staat midden in je eigen jonge leven en dan overkomt je dit. Je kunt niet veel meer dan weer die oude foetushouding aan gaan nemen en mist op dat moment de bescherming van de baarmoeder, waar je geborgen bent en drijft in het jou omringende vruchtwater. Je wordt gevoed door de navelstreng en je bent je niet bewust van het leven dat zich met jou bezighoudt. Althans niet bewust, hoewel ook dat discutabel schijnt te zijn. En dan ben je al een tijd aan het leven, sta je midden in je leven en word je weer teruggeworpen op een niet aanwezige moederschoot. Laten je gewrichten het afweten, is er sprake van een constante pijn, voel je je jonge energie aan alle kanten wegstromen. Droogt je zijn als het ware op en weet je niet veel meer te doen… en laat je het hier ook bij. Je kunt nu eenmaal niet anders en dient je over te geven aan die situatie. Je raakt de regie kwijt, wordt geconfronteerd met vele vormen van afhankelijkheid en weet niet meer wat te kiezen… is dit leven of kies ik liever voor de dood” Gedachten die een eigen weg dreigen te gaan leiden, kronkelingen in je grijze massa terwijl je lijf geen kronkeling toestaat. Haaks op elkaar staande fenomenen waar jij in de regel weinig aan kunt doen. Eigenlijk niets aan kunt doen. Want dat is het gegeven. En met dat gegeven… kan het weer een ander kant op gaan. Een beterende kant. Maar waar je altijd voor op je hoede voor dient te blijven. Want stel je nu eens voor dat op een bepaalde dag…