Tag: Verandering

Noem het inspiratie. Noem het gedachten. Noem het, voor even, een overdenking. Noem het een vorm van kijken. Noem het zoals het er staat. En laat daar dan weer JUW eigen gedachten mee aan de haal gaan. Want als je er even de tijd voor neemt is dit een enigszins bizar verhaal. Zoals dit er staat. En toch”

Is dit de weg die een lichaam kan gaan bewandelen. Omdat de mate van zorgvuldigheid niet immer aanwezig zal zijn. Het systeem vloeiend overgaat in de andere systemen en al die systemen op de een of andere manier constant op zoek zijn naar dat evenwicht.
Een biologisch evenwicht. Een statisch evenwicht. De dynamiek van de slinger. De balans. Ook ik ben mensen tegengekomen die de flarden van hun lichaam en de mate van zijn bij elkaar moesten rapen. Om nog iets van menselijkheid tentoon te kunnen spreiden. En ik prijs mij gelukkig. Omdat alles wat zichtbaar kan zijn, nog zichtbaar is. Mijn kop weer wat meer in model. De tondeuse die zich een weg heeft gebaand. Mijn baard die niet meer aan SintKlaas doet denken. Weer meer conform de postzegel op mijn ID kaart. Mijn rijbewijs. Of dat GVB kaartje. Dus geen heftige veranderingen op dit moment. Een grote mate van voorspelbaarheid die zich voordoet. Het kabbelt als het ware maar wat voort. Toch wordt er, geregeld, een steen verlegd. Voortschrijdende veranderingen die pas zichtbaar zijn als JU een wijle de ogen sluit. SLUIT.
Want het zijn juist die veranderingen die ervoor zorgen dat er weerklank kan gaan plaatsvinden. Kijk om JU heen en zie de natuur die eigen wetmatigheden volgen. Ook daar valt niets tegen in te brengen. Gras dat niet meer groeit. Bladeren die door de wijk heen waaien. De wijk nemen. Verandering van groen naar geel naar bruin. Een grote mate van overlast zou kunnen bezorgen. Bladblazers die ettelijke decibels produceren. En de constant groenblijvende hulst die zich laat zien. Klimop. Bomen die verstikken.

Bloedwortel
Ook daar stroomt lichaamssap. Weelderig voor een deel en op een ander moment die staat van verdorring. Om het naderend verval te accentueren. Juist die boodschap over te brengen. De stilstand. Het opmaken van een volgend voorjaar dat diep verscholen ligt. Verstopt onder dat bruin een nieuwe knop. Een knop die zich, op dit moment, laat raden.
Daar geniet ik nu van. Juist door de tijd te nemen om die ogenschijnlijke stilstand op me in te laten werken. De rust. En de ruimte onder ogen te komen. In een tijd die zich niet anders laat omschrijven dan de tijd van hiervoor. Omdat doorgaan en verandering inherent zijn aan elkaar.
De opmerking die JU zou kunnen maken als in de spiegel JU de tijd wordt voorgeschoteld. De rimpels. De plooien. De kleuren. De ongekende littekens. Van de tijd. Van alles wat het leven JU te bieden heeft. Te bieden had. En waar JU van hebt genoten. Of de zaken die JU ergens verstopt hebt. Om ze te laten rusten. Of om te vergeten. Of om ze te wissen. Dat vergt energie. Ook daar hebben de systemen in JU een rol in gespeeld. Of spelen daar nog een rol in”
Geen berusting. Aanvaarding is een betere duiding. Plaatsing misschien nog wat duidelijker. Want als de dingen een plekje krijgen ergens in JU, komt er, bijna automatisch, weer ruimte.

Voor de verandering. Voor de nieuwlichterij. Voor een andere kijk. Op de tijd. Op zijn. Op alles wat zich voordoet.
In JU. Om JU. Met JU. Door JU. En tussen JU en al dat andere. JU en anderen. Mooi toch”!
Luister naar de klop. Kijk eens naar een knop. Zo heel dichtbij verscholen. Een belofte. Voor straks. Als de seizoenen wederom gaan wisselen. Als JUW gedachten weer gaan wisselen. Al was het alleen maar voor de verandering…
Basis
Eten
met de handen
Drinken
uit de handen
Rusten
op de handen
Werken
met de handen
Planten
voort de drift
het meer:
gecultiveerde
franje.
Boodschap ze maar weer! (Tenzij JU natuurlijk moet werken!)