Fascinatie
Het blijft fascineren. Is het niet op de ene manier, dan wel zeker op de andere. Treintjes. Treintjes in handformaat. Treinen ook die het origineel als voorbeeld hebben. En waar dan mensen niet alleen van onder de indruk raken, maar ook zover gaan dat ze die modellen, gelijk het origineel, aan hun verzameling wensen toe te voegen. Treinen die, door ze te verouderen dan wel te vervuilen, het origineel in het klein na gaan bootsen. En wat de kracht van degene die dit handwerk voor zijn rekening neemt, tot ongekende hoogten weet te brengen. Echt of nep, het zorgt altijd weer voor vormen van de hep…
Dacht en zag ik vandaag aan mijn oog passeren. Niet zozeer mijn geestesoog dit keer, maar letterlijk aan mijn derde oog. Hetgeen mij de gelegenheid bood om de nep in het klein weer eens vast te leggen. Men noemt degene die zich met dit handwerk bezighoudt simpelweg een ombouwer, edoch door de fijnheid waarmee gewerkt wordt, het geduld wat wordt betracht en het oog dat gericht is op een detail, laat menig bezoeker met de open mond versteld staan. Een vorm van professie wat zijn weerga niet kent. Dat fenomeen draagt dan weer zorg voor die hebberigheid. Hebberigheid die wel degelijk een prijs kent. Maar de prijs die daarvoor betaald wordt, is evenredig aan de aandacht en de finesse die die ombouwer voor vele problemen heeft gesteld. En waar hij, in dit geval, zijn hoofd over heeft weten te breken om tot een oplossing te kunnen komen.
Dus zijn het dit keer wat eenvoudige beelden die doen denken aan een trein die zonder enige vorm van vertraging haar opwachting heeft weten te maken. Aan de vooravond van weer een avond in het fotocafe. Waar een genode gast zijn glansrol mag gaan toelichten. Of zou er ook nog even de gelegenheid worden geboden om de sequenties van de afgelopen dagen de revue te laten passeren” Ik zie er naar uit en hoop niet veel later ook hier nog een vervolg aan te gaan breien.
Dus voor nu: wordt vervolgd…
Recente reacties