Tag: Rutte

En dan is het zover. De dreiging die overgaat in paukengeweld. De slagregens waarmee dit geweld gepaard gaat, het feit dat ik droog zit, nadat ik een volgende zak met plastic aan de container heb toevertrouwd. Het geluid van stromen water in de dakgoot, het riool dat op het water wacht. Druppels die langs de ramen druipen, een toevluchtsoord voor dit beperkte natuurgeweld. Hoewel, van geweld is geenszins sprake, maar het staat er zo overtuigend. Gelijk de overtuiging die zich morgen zal gaan voordoen, wanneer de Gouden Koets een wagenwiel verliest, de Koning zich in zijn woorden vergist en Rutte, getuigt van zijn mate van onbeperkte houdbaarheid. De glimlach van een Premier, die node een kind mist, als vrijgezel zijn leven invulling geeft en het eclatante succes van een reeks aan bezuinigingen ten einde tovert. Althans, daar zal hij zich op voor laten staan. Hetgeen mij doet denken aan de tekening die Tom gisteren aan Wouter deed toekomen. Rutte, met op zijn schoot W,A. In de hand de troonrede 2015 en zijn opmerking dat de Koning eigenlijk een buiksprekende pop blijkt te zijn. Buikspreken, een kunstje dat de Koning van buiten heeft geleerd, dat door Rutte met de buitenwacht wordt gecommuniceerd en waar achter de schermen, dan wel in achterafkamertjes door weer anderen de hand mee wordt gelicht. Want het volk heeft recht op transparantie, openheid van een overheid die niet veel meer weet te doen dan wetten tegen het licht te houden en andere wetten het levenslicht te doen zien. Opdat de orde van de dag gecontinueerd kan worden. Daar draait het om en daar gaat het om. De Derde Dinsdag in September. Deijsselbloem die het bewuste koffertje afveegt en een poetslap over het verweerde leder haalt. De weerklank van een jaarlijks gebeuren, waarbij het vooraf lekken deel van het protocol is gaan uitmaken. De Hoogheden en de hoedendraagsters, de mannen in rok en het eerste grijs de broeken kleurt. Een andere tijd, waarbij Ministers geenszins in vol ornaat op hen schreden terugkeren. De erewacht op het Binnenhof, de voormalige Garderegimenten die weer voor even mogen optreden, de hoge mate van beveiliging die zich door middel van oortjes met elkaar weten te verstaan. En ik aanschouw, wacht het commentaar in de couranten af, waarbij gemiddelden een belangrijke rol gaan spelen. De oudere erop achteruit, de nullijn die voor weer anderen verder onder nul zal gaan raken en de verwachtingen die afhankelijk zijn van de wereldeconomie. De toestroom van vluchtelingen, het leger dat wordt ingezet om kampementen te doen verrijzen in een voormalig Herrijzend Nederland, wat op authentieke bordjes in een Vintage winkel te bekomen is. Nostalgie van de onderste plank, terwijl op de planken daarboven het grootste Nederlandse Theater de doeken opentrekt. De kleur, de fleur en Bellefleur die aan het koord gaat hangen…

Neen, geen hoogstandje dit keer. Hooguit wat woorden die ik aan dat spektakel van morgen op voorhand wijd. Ooit was er sprake van een Partij die de woorden TON van een inhoud probeerde te voorzien. Tegenwoordig is er sprake van lege tonnen, die in de regel nog steeds het hardste klinken…