Tag: Rutte

Altijd weer een gok wat mijn duim nu weer te vertellen heeft. Want als het aan mijn duim ligt, komen daar allerlei onverklaarbare gedachten aan het licht. En nu het weer wat langer licht blijft, zijn ook die verrassingen niet van de lucht. Sta ik met regelmaat van mezelf te kijken zoals ook deze woorden zich in een zekere volgorde voordoen. Het heeft er veel van dat het bijkans zinnen zijn die de revue passeren. En nu er sprak is van een dagelijks ritueel heb ik daar bijkans geen invloed op. Neem nu Rutte. Rutte is humor. En voor wat betreft humor hoef je dit niet serieus te nemen. Rutte lonkt nu eenmaal graag naar zijn grote broer. Met wie hij ooit een maaltijd mocht genieten onder het oog van de Nachtwacht. De geuren die die feestelijke dis omringden, zijn welhaast nog aantoonbaar. Gezien ook het feit dat de ademtochten van Rutte en consorten zich hebben weten te mengen met de fragmenten die ooit door Julius Cesar in de atmosfeer zijn gebracht. Het heeft veel weg van een alternatieve verhandeling, in die zin dat een vermenging van een druppel op een miljoenenplas water genezing van een kwaal zou kunnen verhelpen. En met dat verhelpen heb ik moeite. Hoe kan er sprake zijn van genezing wanneer het resultaat hooguit de illusie wekt van een verbetering of mogelijk van een verandering gezien bepaalde omstandigheden. En door die bepaalde veranderingen kunnen mensen zich een bepaald gevoel aan laten leunen. Het heeft veel weg van magie. Juist door die magie en de wonderen die daaraan vallen te koppelen, doet de kerk ook regelmatig een duit in het collectezakje. Er gaat immers wat aan vooraf voor een heiligverklaring de zaligmakerij ten goede keert. Carnaval is geweest. De kruisen zijn met behulp van as op voorhoofden terecht gekomen. De tijd van inkeer, voorheen vasten, geeft mensen de gelegenheid hun zonden te overdenken. En mogelijk tot inkeer laten komen. Veertig dagen van en bepaalde mate van onthouding. Maar wie heeft tegenwoordig nog een vastentrommeltje, zoals ooit onze buurmeisjes die hadden. Waarin koek werd opgespaard en na die veertig dagen alsnog in de vuilnisbak verdween. Simpelweg omdat de koek (ou)bollig was geworden en daardoor de smaak had verloren. Eigenlijk niet meer te verhapstukken was (een andere omschrijving kan zijn niet meer te (vr)eten.) Rutte, zo stel ik me voor, kijkt met veel verlangen uit naar de veertiende. Wanneer ongekenden blijk geven van hun waardering. Voor de man die zich kenmerkt door een grote mate van transparantie. De lach die rond zijn mondhoeken gehouwen is, de mate waarin hij, glad als een aal, de emmer met snot waarin hij te vinden valt, naar zijn hand weet te zetten. En mensen laat knikken: in de regel ja. Dat die laatste Ja-knikker in Arnhem te vinden valt, zal hem wordt zijn. Het Openlucht-museum hunkert naar een blijk van zijn waardering. En zal er mogelijk alles aan doen om ook hem uiteindelijk in een galerij van politici op te gaan nemen. Ach, Rutte doet er alles aan om het Schip van Staat op koers te houden. Wordt hooguit door de omstandigheden gedwongen om zijn koers op termijn te gaan wijzigen. Maakt zich waarschijnlijk op om ee volgende rampspoed het hoofd te gaan bieden. Bijvoorbeeld wanneer Brussel weer nieuwe eisen gaat stellen aan de afdracht van de NV Nederland. Ach, mijn duim is groot en laat zich niet door een enkele slag met een hamer van de wijs brengen… maar dat het in de regel pijn doet…