2018
De mate van onvoorspelbaarheid weegt niet op tegen de draaglast waaronder ik gebukt ga. Een bijzondere zin. Meer nog bijzondere onzin. Zoals deze zin hier staat, zou het vreemd genoeg kunnen, dat het nergens op slaat. En dat komt ook geregeld voor. Gelijk mijn beelden zich ook niet altijd even duidelijk laten zien. Neem nu, bijvoorbeeld, een beeld van de ‘badkuip’. De aanbouw van het Stedelijk in Amsterdam. Dan valt het mij op dat het plafond zich met geen ander plafond laat vergelijken, waardoor ik het idee krijg met een ultieme vorm van abstractie aan de slag te gaan. Of een eenvoudige houten bank voor mijn lens krijg en niet veel meer dan dat. Zoals ik nu het plan bedenk om voor vandaag wat willekeurige foto”s an het geheel der dingen toe te gaan voegen. De getallen een rol laat spelen en nalaat hier enig commentaar aan te te voegen…
Maar ook dat valt niet mee! Geenszins omdat ik verlegen zit om inspiratie, maar meer om juist die eerste zin van enige inhoud te gaan voorzien. Want geregeld vind ik de wereld schizoid. Een woord dat er niet om liegt. Het tweeslachtige van realiteit en de ultieme waanzin die zich van mensen meester maakt, geeft juist dat aparte en gelijktijdig dat aperte weer. De wereld van de waanzin die zich steeds meer meester probeert te maken van de realiteit van alledag. Je dient niet pessimistisch omtrent de vooruitzichten te zijn, en gelijktijdig verkondigt het nieuwsbulletin dat het tot zeker 2018 zal gaan duren voor aan de stijgende werkloosheidscijfers een einde gaat komen. Ik geef het je te doen: nog vijf jaar met een lachende jeune premier aan het roer die de vaart van het schip der staat mogelijk op de klippen voor Stavoren laat stranden…
Recente reacties