Tag: Rene Diekstra

Mogelijk is Utopia een onmogelijke vondst in dit verhaal, maar het heeft geen ander bedoeling dan een entree te maken naar het vervolg van ZELFREDZAAM tot in de dood .Waar ik gisteren eindigde met … uitgangspunt werd van de huidige wet- en regelgeving ten aanzien van hulp bij zelfdoding en euthanasie, geef ik nu weer het woord aan René Diekstra.
Maar als ik nu nog contact met hem zou kunnen krijgen en vragen wat hij van de huidige situatie in ons land op dit gebied vindt, zou zijn antwoord ongetwijfeld luiden dat mensen nog altijd te weinig zeggenschap wordt gegeven over het moment en de wijze van doodgaan. Hij zou de Nederlandse samenleving op dit gebied zelfs hypocriet noemen. “Want’, zou hij zeggen, “terwijl jullie politici tegenwoordig voortdurend hameren op zelfredzaamheid van de burger, vallen ze opeens stil als het aankomt om die zelfredzaamheid door te trekken tot in de dood.”
Kort voor zijn dood (van Nico Spijer) hebben we het hierover nog gehad. Hij, als arts, kon zonder probleem aan de middelen komen om zelf een einde aan zijn leven te maken. Maar de doorsnee burger, wiens leven en lichaam op is, kon en kan dat nog altijd niet. Die is ofwel op allerlei duistere kanalen aangewezen om aan middelen te komen of moet zoeken, en dat is lang niet altijd eenvoudig als het al lukt, naar een arts die bereid is te helpen.
Bij Jan Dijkhuis is dat relatief vlot gelukt, maar naar mijn overtuiging mede door zijn positie, status en netwerk. Sociale ongelijkheid gaat blijkbaar door tot in de dood. Van hen beiden weet ik dat ze dat eigenlijk afschuwelijk vonden. Spijer schreef in zijn afscheidsbrief zelfs dat ik daaraan wat moest doen. Zoals me inzetten om een middel beschikbaar te krijgen dat ouderen onder bepaalde voorwaarden ter beschikking wordt gesteld om zelf een einde aan hun leven te maken. Dat heb ik een tijdlang gedaan, zonder succes. Geen reden om het nu niet opnieuw te gaan proberen. Want wat is er waardiger dan een mens die ook als de dood zich meldt, kan zeggen: ‘ik red me wel!’
Afwegen. Overwegen. Zelf de finale keuze te maken. Het haalt weer mijmeringen naar boven. De film ‘Mash.’ Het laatste avondmaal en de eerste klanken van ‘Suicide is painless.’ The black capsule. En het paradijs waar Hotlips garant voor staat. Een ander paradijs dan wat heden ten dage wordt voorgeschoteld. In een heel ander kader ook. Maar daar gaat het niet om.
Het zelf kunnen bepalen en het niet afhankelijk zijn is mogelijke die ultieme vorm van egoïsme. Iets wat ons allen niet vreemd in de oren dient te klinken. Het mag wel weer eens gezegd en onderstreept worden. Want ook dat dient ons mens niet vreemd te zijn. Dat heeft ook niet met bescheidenheid uit te staan. Het zelf in de hand nemen van het lot. Het zelf kunnen bepalen wanneer en waar het die tijd zal zijn. Het zelf gaan bepalen hoe die laatste dagen, uren, minuten eruit zullen gaan zien. Waarbij de een kan kiezen voor de eenzaamheid, de ander dit met grote feestelijkheden gepaard laat gaan. In het volledige besef wat op dat moment ten dienste staat. Maar oh wee als er sprake zou kunnen zijn van enige vorm van hulpverlening. Dan komen toch weer die regeltjes tevoorschijn. Dan zullen de processen verbaal in aantal toe gaan nemen. Geen mogelijkheid om dan op zoek te gaan naar die vooronderstelde eeuwige jachtvelden. Of die uitspraak te doen dat het wel ‘enige tijd kan duren’ voor er sprake is van een terugkomst. Waarbij in het midden wordt gelaten hoe die terugkomst er dan uit zou kunnen zien.
Ik sluit. En doe er dit keer geen tot besluit aanvast!