Tag: Rene Diekstra

Het draait om een kennelijke staat van zijn. Te zijn of niet te zijn, bekwaam dan wel onbekwaam. En voor het gemak laat ik het bewustzijn dit keer achterwege, simpelweg door het feit dat ik op dit moment getuig van mijn bewustzijn. Ware dit niet zo, zou ik deze woorden niet tot mijn beschikking hebben gehad en was het waarschijnlijk abracadabra dan wel hocus pocus waar ik de oplettende lezer mee confronteer. Niet dat dit enigszins ter zake doende is, maar ik dien het wel gezegd te hebben. Goeroes zijn het die het heft voor een deel in handen hebben genomen en zich verbazen omtrent de hordes volgelingen die zij aan zich zou hebben geconformeerd. Yoga en Yogi, Hindoestaans en Cambodjaans, Thais en Chinees en van de Turken wordt verwacht dat zij zich bezig houden met hun onvolprezen Pizzas. En waar de Italiaan zweert bij de zuiverheid van het recept van zijn overleden moeder, doet de Fransman ook een duit in het zakje: Baguette. Als werelderfgoed naast de lijst van poffertjes en doordrenkt van stroop de Hollandse pannenkoek. Stroopwafels en kaneelstokken, kolderiek, kolderrijk maar vol met suikers. En dan komen de opstandelingen: neen, het dient met zo min mogelijk toch voldoende stoffen te behelzen opdat het lichaam daar niet onder komt te lijden. Want lijden doet het lichaam in de regel wel genoeg. Althans dat is wat de berichten in de krant mij geregeld onder ogen brengen en waar ik, niet gehinderd door enige kennis van zaken mij bewust van distantieer. Mij is ooit de stelregel voor ogen gehouden dat ‘maximale nabijheid met behoud van distantie’ wonderen zou kunnen doen bij de omgang met de psychiatrisch gestoorde medemens. Die mens met die gestoorde staat van zijn. Die mens die geteisterd werd door demonen en dromen waar de honden geen brood van lusten. En die zij daarom maar uit de weg gingen. Het is goed dat wij kennis kunnen nemen van de wereld om ons heen, dat de noden die ons worden voorgeschoteld nog steeds de neiging vertonen ver van ons bed plaats te vinden en dat de lasten op eenieders schouder wordt gelegd opdat wij allen in een kennelijke staat van zijn maximaal kunnen blijven verkeren. Maar of dit voor eenieder geldt, dat blijft de vraag. En waar voorheen de armoe de mens netjes hield is het tegenwoordig een wet van meden en perzen die ervoor kan zorgen dat je simpelweg je hand ophoudt bij de een of ander instantie. En ook die doet een beroep op jouw zijn: kan je niet, wil je niet of weet je het niet” Diekstra had vandaag weer een column in de krant. De titel: Irrelevante mensen. Hij had een voordracht in een verzorgingshuis naar aanleiding van zijn boek: “Verzorgingstehuis of plaats delict”” Een bewoner ging na afloop van de voordracht in op een vraag van Diekstra. “Het ergste is, dat je irrelevant bent geworden.” “Irrelevant”” reageerde een andere bewoner alsof het een onnodig moeilijk woord was. “Ja, irrelevant,” zei de ander beslist. “Dat wil letterlijk zeggen, ‘niet meer ter zake doende.’” Na jaren van bezuinigingen in de zorg komt er nu weer oog voor de mens van alledag. Laat ze kwijnen in hun eenzaamheid, stel zo lang mogelijk opname in een tehuis uit en zo, zul je zien, komen er steeds minder irrelevante mensen bij. Zij halen het huis nu eenmaal niet omdat zij voor die tijd… Maar dat is weer een heel ander verhaal!