Tag: Poezie

Wanneer de keuze bestaat uit twee keer een P, is het pleit snel beslecht. De ene P staat dit keer voor Poezie, de andere P staat voor Primark. En wanneer je bij deze laatste je moet opmaken om over de hoofden heen te lopen, is het een select gezelschap dat zijn of haar opwachting heeft gemaakt in de theekoepel Cantina Architectura aan de Geestersingel in Alkmaar. De Dichterskring Alkmaar etaleert zich in de regel bescheiden. En dat bescheidenheid niet alleen een deugd kan zijn, maar ook dat nog ouderwets met de pet wordt rondgegaan, heeft niets aan charme verloren. Dat drie dichters voor zullen gaan dragen, twee van buiten en een uit de eigen kring, muzikaal omlijst door Jelle van der Meulen en Peter van der Steen, tezamen het duo Hoed en Rand vormend, waarbij Nederlandstalige gedichten (o.a. Van Slauerhoff en Marsman) op muziek zijn gezet, maakt juist dit optreden bijzonder. Trekzak en gitaar illustreren voor een belangrijk deel de droevig stemmende luisterliedjes. Waarbij de zee en de liederen daaraan gekoppeld, in de ooghoek een traan weten te ontlokken. Antoinette Sisto, Lennert Ras en Petra van Rijn dragen zorg voor de poezie. Vandaag wil ik me met name richten op de poezie van Lennert Ras, zonder de andere dichters tekort te willen doen. Over het algemeen zijn het veelal dames die de dichtkunst zijn toegedaan. Want er was een gedicht dat mij bijzonder aansprak. Het komt uit zijn bundel Stemmingen uitgegeven in eigen beheer en voorzien van foto’s van zijn hand. Het gedicht getiteld: EVOLUTIONAIRE WERELDREIS.
De Stad Amsterdam in Antarctisch ijsveld verzeild / Op zoek naar antwoorden op belangrijke vragen / Laptop met data, een vislood dat de diepte peilt / Hoeveel menseninvloed kan de aarde verdragen” // Schrijvers, wetenschappers, kunstenaars, nazaten van / varen mee, doen deze roemruchte reis nog een keer / Enkele reizigers komen om het leven. Kan / deze vaart succesvol worden” Het schip in zwaar weer // De schrijver, stoppelbaard, braakt zeeziek zijn roman uit / De kunstenaar boetseert misselijk aan denkers hoofd / Men is de woeste golven zat; de bemanning muit // Tijdens sneeuwstormen, hagel, de ronding van De Zuid / zitten meeste opvarenden onder dek, verdoofd / door whisky, rum, wodka. De oceaan, Darwins bruid.
Lennert schrijft, dicht en fotografeert. Nu wil ik absoluut niet beweren dat ook ik schrijf, dicht dan wel fotografeer, maar anderszins heeft het er verdomde veel van. Maar zoals hij dicht, schrijft dan wel fotografeert roept toch wel enige herkenning op. En om die reden is vandaag dit bericht aan Lennert gericht! Dank dus!