Misschien dat morgen…
Noem het geenszins georganiseerde chaos, maar meer een verzameling van materialen die mij niet alleen kunnen bekoren, maar waarbij ik ook de neiging heb ontwikkeld om die materialen in beheer te nemen. Met andere woorden, wanneer ik de verleiding voor een moment heb weerstaan komt op een ander moment de spijt naar voren. En wanneer het mij dan lukt om, door een grote mate van geduld uit te oefenen, alsnog in het bezit van die materie te komen, voelt dat als een soort van overwinning. De vraag alleen is waarop die overwinning is gebaseerd. Dat zal voor een groot deel van de mannelijke mensheid opgaan. Bij vrouwen stel ik me voor dat zij dit met minder genoegen zullen beleven. Tenzij het kleren betreft, misschien een buitenissige tas dan wel een luchtje dat alle perken te buiten gaat. Of een sieraad dat niet alleen bedoeld is om daar goede sier mee te maken, maar ook nog eens anderen de mogelijkheid gaat bieden om de ogen uit te gaan steken. En daar een mate van nonchalance bij uit te gaan stralen. Vaak zijn dit soort zaken gebaseerd om enige jaloezie bij de ander te gaan ontwikkelen. Ook ik vertoon eerlijk gezegd die neiging, en voel me daar bepaaldelijk niet schuldig over. Ik heb nu eenmaal dat boek van Dali, ik vraag geregeld aan de schrijvers van boeken om hun signatuur achter te laten en het liefst zou ik ook graag willen dat zij deze signatuur van een datum voorzien. Want nogmaals, wanneer ik ooit in die gelegenheid zou zijn geweest om die handtekening van Dali te kunnen gaan bemachtigen…
Een boekwerk van de fotografe Ata Kando mag zich verheugen op het feit dat dit boekwerk, met een oplage van 150 exemplaren aan het totaal der dingen is toegevoegd. Zij leeft nog. Zij is de honderd gepasseerd en heeft jarenlang in de nabijheid van Simeon ten Holt gewoond. In Bergen. Simeon was componist, Ata Kando ooit de vrouw van Ed van der Elsken. Ed is dood. Simeon is dood. Meer bekende en mij aansprekende fotografen zijn dood. Vandaar ook dat het morgen mogelijk anders zal zijn. Wanneer ik in Rotterdam te vinden ben. Naar de expositie van Peter Lindbergh. Hij leeft. En toont zijn verleden door iconische foto’s die hij de afgelopen decennia mocht maken. A Different History of Fashion. Hij fotografeerde zijn modellen ‘naturel’. Zorgde op die manier voor een doorbraak op dat gebied. 71 jaar is hij momenteel. Bijkans een leeftijdgenoot, in ieder geval een generatiegenoot. Alleen… zijn pad liep geheel anders dan het mijne. Misschien dat morgen….
Recente reacties