Tag: Pauline Bakker

“Ja. Ik heb er kennis van genomen, vond het interessant maar het nodigde mij niet uit om te reageren.” “Oh, kon je ook reageren”” “Nou, ik zou niet weten wat ik zeggen moet.” “Eigenlijk heb ik geen commentaar!” “Wat ik denk is, dat het jou lekker bezig houdt!” “Je bent dus een tijdje van de straat!” “Ik zou me kunnen voorstellen dat het turen achter die geraniums je ook begint te vervelen””” “Ik weet gewoon niet wat ik daarvan denken moet!” “En neen, daar heb ik niet over nagedacht!” “Ik kom toch al tijd tekort!” “Dat is mijn energie niet waard! Ik heb wel wat beters te doen!” “Lekker belangrijk”!” “Val mij daar niet mee lastig! Dat is toch zeker jouw pakkie aan!”

“Nou saluut! Het ga je goed!” “Sterkte ermee!”

E”nrichting verkeer. Natuurlijk met een scheutje empathie, want dat is aangeleerd, en voor de rest het gangbare egotripje. Je doet het omdat het zo hoort en er weinig sprake is van een vorm van oprechtheid. De warmte is verdwenen en de afstandelijkheid neemt steeds groter proporties aan. Het is als met het gat in de ozonlaag: iedereen heeft het erover en stapt nog weer net zo vrolijk in de auto, geeft een extra dot gas en vertrekt met gierende dan wel zingende banden. Quo vadis” Een Scania Vabis begint te ronken. 470 staat ergens op de gril. Dat zal dan wel.

Deze tekst is dan ook niet zomaar. Eigenlijk is alles niet zomaar. Want de bovenstaande woorden stonden al eens eerder in een context. Een ietwat andere kontekst. Dus jat en klauw ik uit mijn eigen verleden. Zolang er nog te jatten en te klauwen valt, doe ik net zo hard en even vrolijk mee. Jan M. bracht me op dit spoor. In de bijeenkomst van de afgelopen week (het ‘fotocaf” van Artiance’) heeft hij zijn verzoek dan wel opdracht toegelicht. En deed dit aan de hand van een van de volgende teksten: De gave van het licht en Hopperiaans
‘Licht is waar fotografie van is gemaakt. Als een bepaald licht me raakt, dan word ik me bewust van wat ik zie’, vertelt Joel Meyerowitz. ‘Ik kijk niet naar één ding, maar naar de relatie tussen dingen. Ik probeer snel te kijken welke combinaties er zijn. En dat is wat ik denk ik fotografeer: de relaties tussen de dingen. Door fotografie plaats je dingen in een kader en daardoor geven die dingen samen een gevoel van opwinding, een gevoel dat ik niet kan uitleggen. Ik weet alleen dat mijn instinct zegt: ‘Right now, right now.’
‘Hopper heeft mij be”nvloed. Misschien heeft hij mij zelfs geholpen de kwaliteit en de waarde van het licht en hoe licht op dingen valt, te zien. Iemand vroeg Hopper wat hij schildert en hij antwoordde: “ik schilder licht dat op een kant van een huis valt.” Op een bepaalde manier is dat ongelofelijk eenvoudig, maar het is ook diepzinnig.’

Hopperiaans
Edward Hopper (1882 ” 1967) cre”ert in zijn schilderijen een onwerkelijke, desolate sfeer. Veelal in een soort kil TL-achtig licht. In veel van zijn schilderijen heerst een psychologiche spanning. De mensen op zijn schilderijen zijn nooit gelukkig. Ook wekken de schilderijen een gevoel van ‘samen maar toch alleen’ op. Een ‘living together apart.’
Als men het gehele oeuvre van Hopper overziet kun je concluderen dat in het overgrote deel van zijn schilderijen de isolatie van het individu centraal staat. In zijn schilderijen wordt zelden contact met een ander persoon gelegd (non-communicatie), zelfs al zijn er meerdere personen in het beeld aanwezig. In ‘Nighthaws’ (ten onrechte door mij bestempelt als ‘Barflies’) probeert Hopper twee tegengestelde zaken te combineren. Hij spitste zich toe op de taak om de ‘aan de aarde gebonden zaken’ in hetzelfde schilderij weer te geven als ‘ het bovenwereldse of het transcendentale.’ De combinatie van reflexieve gedachten en de concrete realiteit. In het eerder genoemde schilderij brengt Hopper deze twee verschillende domeinen in beeld, maar laat ze gelijktijdig naast elkaar bestaan en in elkaar overgaan.
En dan komt Jan met zijn opdracht.
Uit het bovenstaande kun je een aantal kernwoorden vissen:
samen en toch alleen, isolatie, kilte, geen contact. Ieder zijn eigen wereld, eenvoudige contouren, uitsluiting, TL licht, lichtval, “suggest, but never discribe.”

Aan jullie de opdracht om een kleurenfoto te maken waaruit deze kenmerken spreken. Probeer dat te doen zonder gebruik te maken van beeldbewerking achteraf. Je kan wel tijdens de opname gebruikmaken van de mogelijkheid om de witbalans anders in te stellen voor het gewenste effect. Regisseer je model(len) om het gewenst effect te bereiken. Het kan natuurlijk zijn dat je hoofdpersonen helemaal goed zitten voor het effect, maar schroom niet om de setting te regisseren.
PRESENTEREN
Het volgende fotocaf” op 2 december mag je je HOPPERIAANSE KUNSTWERK als print presenteren op 30 x 45 cm. E”n foto per persoon!
Zo’n bijdrage voor vandaag met geen andere bedoeling dan de mondhoeken wat te willen liften. Een grijns, glim- dan wel grimlach, die zich mogelijk zal gaan verspreiden. In het teken van ertussen in. Omdat een bepaalde beladenheid van dagen mogelijk een wat lichtere tint mag gaan krijgen. En die foto’s” Ik schoot ze her en der. Niet direct voor Artiance. Mij spreken de werken wel aan. Want als zij mij niet hadden aangesproken, zou ik daar nu geen kond vandoen. En dat ik hier nu kond van doe”

BETRAPT!
Ik ben
psychotisch en
neurotisch en
schizo”d parano”d
ben ik
exotisch en
chaotisch en
bedrijvig exogeen.
Ik ben
een noemer en
geen namer en
als JU
dit nu snapt
bent JU
chaotisch en
psychotisch en
exotisch en
neurotisch
voelt U zich nu
heel erg zeer
betrapt”!
Maar wat mij nog meer bezig houd, is welke keuze het meest recht doet aan de opdracht van Jan. Dus laat mij weten welke de favoriet van JU zal zijn! Vooral met een waarom!