Tag: Overdenking

Het is weer zover. Alles van zolder naar beneden slepen. Optuigen, hoewel van optuigen ook dit keer geen sprake kan zijn. Het heeft te maken met sfeer en het karakter van de aankomende dagen. Geen kerststalletje, maar meer het maken van een andersoortige ambiance dan in de overige maanden gangbaar is. De houten kerstboom van Xenos, de ballen die voor een belangrijk deel de kleur bepalen en niet in de laatste plaats die Kersttruck die een gevoel van jingle-bells oproept. Jaren ergens verscholen op zolder gestaan en de laatste jaren deelgenoot geworden van dat kerstgevoel. En dan te bedenken dat het nog tijden gaat duren voor het echte kerstgevoel zich gaat voordoen. Althans, wanneer ik besluit om niet naar de radio te luisteren. Voorspelbare rituelen die zich van een mogelijk welbehagen meester gaan maken. En natuurlijk ook nog eens de mogelijkheid beiden om over het afgelopen jaar te gaan mijmeren. Wat ging goed, wat ging minder en wat had anders gekund. De tijd van overdenken en dat alles genoegzaam in de schoot van de familie. Hoewel dat slechts voor een deel opgaat, gezien de eigen levens die wij allen zijn gaan invullen. Een eigen leven en de familiebanden die zich dit jaar steeds meer zijn gaan versterken. De plussen en de minnen die tegen elkaar kunnen worden weggestreept en de veranderingen die zich blijvend voordoen. Zich altijd zullen blijven voordoen opdat voorspelbaarheid zo ver weg als mogelijk wordt gehouden. In zekere zin blijft het anticiperen op de dagen die zich straks voordoen. Waarbij blijdschap mogelijk wordt ingeruild voor verdriet opdat op een ander moment de balans van een leven kan worden vastgesteld. Want naast vreugde zal smart nu eenmaal met elkaar op pad blijven gaan. Het ouder worden, het stilstaan bij weer een nieuw levensjaar, de vaststelling dat ouderdom nog steeds gepaard gaat met vermindering van voorheen vanzelfsprekende krachten. Niet dat die gebreken je opbreken, de energie waar je voorheen duidelijk over kon beschikken wordt anders en de batterij lijkt wel steeds minder op te kunnen brengen. Geen kwestie van even opladen bij die paal die nergens te vinden valt, terwijl gelijktijdig toch wel sprake kan zijn van die innerlijke stroom die je tot jouw beschikking hebt. Relativeren als een zuiver uitgangspunt en tevreden zijn met wat je nog wel allemaal kan. Kijken naar je mogelijkheden, gelijk in het verleden de beperkingen als uitgangspunt dienden. En hoewel ik geen direct voorstander ben van eufemismen, knal ik deze er voor vandaag maar in!