Tag: Marius van Dokkum

Ik bewonder Pauline Bakker, omdat zij in haar stilistisch realistische werken vervreemding en eenzaamheid heel treffend weet weer te geven; ik bewonder Marius van Dokkum omtrent zijn stilistische stijl waarmee hij dagelijkse humor en zijn blik op de wereld treffend op het doek laat zien. Humor met een knipoog, niet geheel ontspeend aan een religieuze ondertoon. Waar Pauline met haar werken je bijkans op je ziel trapt (in de meest gunstige zin des woords!) is het Marius die die ziel weer een plek weet te geven. Simpelweg door stil te staan bij de gang der zaken in een voorbij vliedend leven. Een vergelijk dringt zich op. Laat ik dat vergelijk eens tegen het licht houden. Als een soort van beschouwing om die verrekte appels met de peren van Marius te kunnen vergelijken.

Waar Pauline zich ‘Onderweg’ met Thomas begaf, komt Marius met zijn werkje ‘van Heren tot Peren.’ “Een peer is voor mij een komische vrucht. Het woord alleen al, inspirerend! De peer heeft met zijn rondbuikige vorm iets weg van de moderne welvarende mens. Hij leent zich uitstekend om die te belichamen.” Marius schildert in dit boekje humorvolle ‘peren-schilderijen.’ Daarmee houdt hij ons een spiegel voor. Zijn werken zijn kunstwerken. Kunstwerkjes gezien de grootte van zijn werken. 38 x 39 cm, 41 x 14 cm, 20,5 x 22 cm.
Pauline werkt wat groter: 120 x 80 cm, 70 x 90 cm, 50 x 60 cm. Het verschil, ondanks dat ik de peren van Marius geenszins met de ‘appels’ van Pauline wens te vergelijken. Dit desondanks toch doe. Gelijk ik de prenten van gisteren in een kader van vandaag probeer te passen. Op voorhand weet dat dit niet zal gaan lukken, dit ondanks mijn desondanks. Of misschien wel dankzij dit.

Dat voormalige gebouw wat zich in het verleden leende voor telefooncentrale, en een lucht die ik boven Alkmaar tegenkwam. Waarbij het licht met diezelfde snelheid verdween. Het rood/paars gekleurde licht, dat even de hemel koesterde. Misschien wel om aan te geven dat ons weer eens een weersverandering te wachten staat. Waar het journaal vervolgens een uitspraak over zou kunnen doen. Waardoor de gemoederen in beweging worden gehouden, het gemor van alledag afneemt en de voorzieningen om ons warm te houden worden omgezet in behaaglijkheid. Zoiets, of iets dergelijks stel ik me daarbij voor.
Iets doen met appels en peren. Een strudel met een perensapje. Winterprinsesjes met een vleugje chocolade. Want aan zomerkoninkjes valt op dit tijdstip niet te denken. (Dan doel ik niet op dat ooft wat van, weet ik veel her, onderweg is naar der opdat, met het oog op de komende feestdagen nog wat zomersfruit genuttigd kan gaan worden. Want wie het nog een beetje breed heeft, laat het, voor mogelijk een laatste keer, nog even breed hangen. Waar voedselbanken strijden om een voortzetting van hun bestaan, laten de kruideniers van zich weten: hazenbiefstuk, reeruggen, wilde zwijnen en vergaste ganzen smeken om de aandacht. Niet bij leven, wel in de dood. Opdat de dood zal zegevieren…

Neen, het gebouw van KPN aan de Koelmanlaan dient op te boksen tegen de skyline van Alkmaar ter hoogte van de Noorderkade. Waar het exterieur het af laat weten, dient het interieur hier genoegdoening voor in de plaats te stellen. Hetgeen dan weer wat bijzondere plaatjes oplevert. En bij die plaatjes houd ik het voorlopig: omdat appels appels zijn en peren daar niet mee te vergelijken…