Tag: Marius van Dokkum

Geenszins bezwaard. Alhoewel wanneer ik met mijn linkerhand nonchalant in mijn broekzak mijn prakkie sta te verwarmen, ontkom ik er niet aan dat ik enige affiniteit met het werk van Maris van Dokkum ervaar: mannenhuishouding, een werk waar ik gisteren reeds melding van mocht maken en dat zich vandaag mocht verheugen in de belangstelling van anderen. Want het is en blijft een trekker, was het alleen maar door de zaken die in dit werk een verholen rol blijven spelen. De nieuwsgierige buurvrouwen, de katten die zich hebben meester gemaakt van dit domein en het feit dat het au-bainmarie opwarmen van een prakkie in een blikkie de nodige twijfels omtrent het gezond gebruiken van voedsel ter discussie stelt. Maar ook daar heeft deze man, een ogenschijnlijke vrijgezel die weinig geeft omtrent de ruimte waarin hij leeft, zich hoogstwaarschijnlijk totaal niet bewust van is. En gelijk heeft-ie! Delen is een ding, een relatie een totaal iets anders. En het gaat om de geneugten des levens waar eenieder een eigen invulling aan kan gaan geven. Het heeft iets weg van dat vagebond gevoel, waar ik in mijn gedachten geregeld voor opteer. Maar dat staat haaks op het voorspelbare gedrag dat ik reeds jarenlang uitoefen. Niet dat ik een voorspelbare en daardoor degelijke burger ben, maar dat ‘Swiebertje gevoel’, dan wel dat reizen dat een klein deel van de mensheid tot leven bestempelt, dat blijft ergens in mijn achterhoofd wel een rol spelen. De noemer is eenvoudig weg dromen en wanneer dromen uitkomen word je een droom ontnomen. Fantasie en droom kunnen regelmatig een rol spelen in het naakte bestaan van de mens. En wanneer dat naakte bestaan zich morgen weer voorspelbaar voordoet, is het de werkelijkheid die dit geheel op de achtergrond brengt. En die werkelijkheid gaat zich voordoen bij al die mensen die morgen weer de gang naar de baas, de gang naar de zaak, de gang naar het werk dan wel de eerste telefoontjes vanaf het werk door thuis te werken voor hun kiezen zullen krijgen. Waarbij wekkers een rol gaan spelen, waarin het maken van een lunchtrommeltje wordt vergeten en de kantine wacht. De koffieapparaten weer onder hoogspanning komen staan en waar het geroddel een aanvang neemt, naast de vraag: ‘hoe was jouw vakantie”!’, om in de loop van de dag totaal te zijn vergeten…