Tag: Joost Swarte

Altijd wel ergens goed voor. Stijl. Geenstijl, geenpeil laat staan een lijn om op te trekken. Maar wanneer een willekeurig kunstenaar in de huidige tijd de gelegenheid krijgt om daarmee aan de loop te gaan, loop je de kans dat je een prentenboek uiteindelijk in je handen houdt. Zeker wanneer daar De Stijl aan gekoppeld wordt. En dat in een tijd dat Denk als een denkraam de Grote Bommel een poot probeert te lichten. Waardoor de list van Tom Poes de kans loopt om in het water te vallen. Maar gelukkig is de vijver Leck en daardoor loopt het bad leeg en wie uiteindelijk opdraait voor de schade, dat zal wel weer een rechterlijk uitspraak tot gevolg hebben, waarbij de ene maatschappij de andere een loer probeert te draaien of waar mogelijk een poot zal gaan uitrukken. Onnavolgbaar dit verhaal”! In zekere zin heb je gelijk, ware het niet dat ik een eigen draai probeer te geven aan de volgende namen: Mondriaan, van der Leck en Swarte. Waarbij de laatste naam nog een levend lid van de huidige tijd is en er vaak over de doden niet veel meer te vermelden valt dan goeds. 100 jaar wordt gevierd en ’s Gravenhage is de plek die dit uitbundig tentoon weet te stellen. De grootste collectie van Piet, de werken van Bart die ooit in de serie Openbaar Kunstbezit aan den volke kon worden vertoond en met een navenante omschrijving de gemiddelde burger enig kunstbesef heeft weten bij te brengen. De Storm van Bart is in mijn geheugenkastje blijven hangen en waar Bauhaus, Doesburg en Rietveld ook door Swarte zijn verenigd, Joost mag en kan het weten. Een raar verhaal” Ach, het is maar net hoe je ernaar kijkt. Of hoe je dit leest. Met de onbevangen blik van een kind, dan wel met de blik van een volwassene, gepokt en gemazeld door het leven. Met de blik van een senior, dan wel de blik van een aanstaande bejaarde. Een man die het leven achter de rug heeft en nooit die roem zal halen die Mondriaan en consorten hebben weten te bereiken. Maar dat De Stijl 100 jaar geleden voor een omwenteling heeft gezorgd, daar teren de huidige kunstenaars nog volop van. Alles is immers mogelijk, van hyperrealistische schilderwerken, tot surrealistische fotografische beeldbewerkingen. En daar tussendoor loop ik wat te flierefluiten, te rommelen en vast te leggen. Is het niet in woord, dan wel in fotografie. Want de beelden die dit bericht gaan vergezellen, geven iets weer van de dag en de momenten die ik gisteren in het Gemeentemuseum van Den Haag heb doorgebracht. En waar de Weizen in Haarlem ervoor hebben gezorgd dat het geheel toch wat werd doordrenkt: juist door die alcoholische versnaperingen. Dat het vandaag heeft geresulteerd in ‘een acute buikloop’, ach wanneer je weet dat een kurk niet alleen voor drijfvermogen kan gaan zorgen, maar ook nog eens stoppend kan werken…